ادوار فقه (شهابی) صفحه 449

- 2- عبد الرزّاق

اشاره

صاحب طبقات فقهاء الیمن در بارۀ عبد الرزّاق چنین نوشته است:

«الإمام المرحول الیه من الآفاق عبد الرزّاق بن همام بن نافع الحمیری فقیه صنعاء، المرحول إلیها من اجل علمه» عبد الرزّاق از معمر و ثوری و ابن جریج و دیگر حافظان حدیث،

علم و فقه فرا گرفته و اسحاق بن راهویه و علیّ بن مدینی، و غیر این دو، برای استفاده از عبد الرزّاق و اخذ علم از او بسوی وی رحلت و مسافرت داشته اند. عبد الرزّاق به سال یک صد و بیست و شش (126) متولد شده و به سال دویست و دوازده (212) به سنّ هشتاد و شش سالگی در گذشته است.

شیخ طوسی در رجال خود (طیّ اصحاب الصادق ع) عبد الرزاق را بعنوان «عبد الرّزّاق بن همّام الیمانی..» از اصحاب صادق (ع) و راوی از آن حضرت و از حضرت باقر (ع) یاد کرده است.

یاقوت حموی در کتاب «معجم البلدان» در ذیل لغت «صنعاء» این مضمون را آورده است:

«.. و بدانجا منسوب است دانشمند اجلّ عبد الرزّاق بن همّام بن نافع، ابو بکر حمیری، یکی از ثقات مشهور، که به شام رفته و از اوزاعی و سعید بن بشیر و..

حدیث کرده است. عبد الرّزّاق از معمر بن راشد و ابن جریج و عبد اللّٰه پسر مالک انس و هم از عبید اللّٰه پسر دیگر او، و از عبد اللّٰه بن ابی سبره و سفیان ثوری و سفیان بن عیینه و غیر اینان از بزرگان نیز حدیث کرده است.