ادوار فقه (شهابی) صفحه 481

- 1- ابن مبارک

ابو عبد الرحمن عبد اللّٰه بن مبارک.

عبد اللّٰه بن مبارک، به گفتۀ ابن خلّکان به سال یک صد و و هیجده (118) در مرو متولّد شده و در ماه رمضان از سال یک صد و هشتاد و یک (181) (و به قولی یک صد و هشتاد و دو 182) در «هیت» «1» وفات یافته و او مولی بنی حنظله بوده است.

ابن خلّکان در بارۀ ابن مبارک این مضمون را آورده است:

«عبد اللّٰه بن مبارک علم و زهد را با هم فراهم آورده و از سفیان ثوری و مالک بن انس استفاده برده و فقه فرا گرفته و کتاب «الموطّأ» مالک را از خود مالک روایت کرده است. عبد اللّٰه مردی سخت پارسا بوده، از خلق بریده و به انزوا و گوشه نشینی دل بسته، و گاهی هم شعر می سروده او گفته است.

قد یفتح المرء حانوتا لمتجره و قد فتحت لک الحانوت بالدّین

بین الأساطین حانوت بلا غلق تبتاع بالدّین اموال المساکین

صیّرت دینک شاهینا تصید به و لیس یفلح اصحاب الشّواهین

و از جمله سخنان او است: «تعلّمنا العلم للدّنیا فدلّنا علی ترک الدّنیا»

میان آن دو، فاصله است چنانکه دجله میان انبار و میان بغداد فاصله است.