ادوار فقه (شهابی) صفحه 523

1- سعید بن جبیر

ابو عبد اللّٰه، یا ابو محمّد، سعید بن جبیر (بر وزن زبیر) بن هشام مولی بنی والبه بن الحارث از بنی اسد.

به قولی در سال نود و چهار هجری (94) و بقول ابو اسحاق در سال نود و پنج (95) و به گفتۀ ابن خلّکان در ماه شعبان از سال نود و پنج (95) بامر حجّاج بن یوسف ثقفی بقتل رسیده است و چنانکه در تواریخ آمده بقتل او دورۀ خونریزی حجّاج خاتمه یافته و به زودی به هلاکت رسیده است.

ابن خلّکان در بارۀ سعید چنین افاده کرده است:

«.. یکی از اعلام تابعان است. علم را از عبد اللّٰه عباس و از عبد اللّٰه عمر فرا گرفته. ابن عباس به او گفته است: حدیث بگو. پاسخ داده است: آیا مرا می رسد که با بودن تو حدیث کنم؟ ابن عباس گفته است: آیا از نعمتهای الهی برای تو نیست که تو حدیث گویی و من باشم تا اگر بر صواب باشی همان باشد و اگر بر خطا روی روی صواب را به تو نشان دهم؟

«سعید قرائت را از ابن عباس فرا گرفته و هم تفسیر را از

او شنیده و از او آموخته و از همو روایت می کند.

«وفاء بن ایاس گفته است: ماه رمضانی بود که با سعید نشسته بودیم بمن گفت:

قرآن را نگهدار و بشنو تا من بخوانم. پس از آنجا بر نخاست تا قرآن را ختم کرد.

«از خود سعید نقل شده که گفته است: همۀ قرآن را در بیت الحرام در یک رکعت قرائت کردم.

«از اسماعیل بن عبد الملک منقولست که نماز را در ماه رمضان با سعید بن