ادوار فقه (شهابی) صفحه 560

- 1- حسن بن صالح

ابو عبد اللّٰه حسن بن صالح بن حیّ بن مسلم بن حیّان همدانی.

«حسن بن صالح در سال صدم (100) هجری متولد شده و در سال یک صد و شصت و هفت (167) و به قولی یک صد و شصت و هشت (168) در گذشته است» ابو اسحاق پس از این عنوان و بیان، گفته است:

«احمد بن حنبل در حق حسن بن صالح چنین تعبیر کرده است:

«صحیح الرّوایه، متفقّه، صائن لنفسه فی الحدیث و الورع» «حمید بن عبد الرحمن بن حمید رواسی «1» و یحیی بن آدم «2» از او حدیث روایت کرده اند» ابن ندیم در ترجمۀ حسن بن صالح چنین افاده کرده است:

«از کبّار شیعۀ زیدیّه و از عظماء علماء ایشان و فقیهی متکلّم بوده به سال صد متولد و در سال یک صد و شصت و هشت (168) بحال اختفاء در گذشته است» (چون

______________________________
(1) فی تنقیح المقال: «حمید بن عبد الرحمن بن العامری الرواسی، عده ابن الاثیر من الصحابه و لم اعرف حاله». و فیه بعد عنوان «باب حمید» المعروف علی الالسن و المستعمل، الآن

علما هو حمید مکبرا و لکن صرح فی الایضاح و رجال ابن داود و..

بانه بضم الحاء المهمله و فتح المیم و سکون الیاء المثناه من تحت و الدال المهمله مصغرا و ظنی انه اتی مکبرا و مصغرا جمیعا».

(2) ابن ندیم چنین افاده کرده: «یحیی بن آدم، کنیه اش ابو زکریا و مولای آل عقبه بن ابی معیط است در سال دویست و سه (203) وفات یافته و از تألیفات اوست کتاب الفرائض، کتابی است کبیر، و کتاب الخراج و کتاب الزوال».