ادوار فقه (شهابی) صفحه 565

- 2- سفیان ثوری

ابو عبد اللّٰه سفیان بن سعید بن مسروق ثوری «1» سفیان ثوری به گفتۀ ابن خلّکان در سال نود و پنج (95) در زمان خلافت سلیمان بن عبد الملک و به گفتۀ ابو اسحاق در سال نود و شش (96) و بقول ابن ندیم در سال نود و هفت (97) متولد شده و در سال

یک صد و شصت و یک (161) و به قولی یک صد و شصت و دو (162) در بصره، بحال تواری و استتار، از بیم خلیفۀ عباسی (مهدی) وفات یافته است.

ابن خلّکان در بارۀ او چنین افاده کرده است:

«سفیان، در علم حدیث و دیگر علوم، پیشوا و امام و، به اجماع همه، مردی دین دار و پارسا و زاهد و ثقه بوده و او یکی از ائمۀ مجتهدانست. بقول برخی، شیخ ابو القاسم جنید، زاهد مشهور، در فقه بر مذهب ثوری بوده و از او پیروی می کرده است.. ثوری حدیث را از اعمش «2» و ابو اسحاق سبیعی «3» و دیگر کسانی که در طبقۀ آنان بوده اند گرفته است. و اوزاعی و ابن جریج و محمد بن اسحاق و مالک و کسانی دیگر که در این طبقه بوده اند حدیث از او شنیده و علم فرا گرفته اند.»

______________________________
(1) سفیان از اولاد ثور بن عبد مناه بن اد بن طابخه بن الیاس بن مضر بوده و به همین مناسبت بدین نسبت شهرت یافته در بنی ثور کسانی برجسته زیاد بوده اند.

ابن ندیم چنین گفته است:

«می گفته اند: در بنی ثور سی مرد بوده اند که هیچ کدام از ربیع بن خیثم (زاهد مشهور که یکی از «زهاد ثمانیه» است) کمتر و پایینتر نبوده اند و همۀ ایشان در کوفه ساکن بوده اند و هیچ یک از ایشان در بصره نبوده اند»

(2) سلیمان بن مهران محدثی امامی و از ثقات شمرده شده است.
(3) عمرو بن عبد اللّٰه از اعاظم فقهاء عامه است.