ادوار فقه (شهابی) صفحه 70

1- حدیث ثقلین

این حدیث که در غدیر خم (یا در عرفه- یا هنگام بازگشت پیغمبر (ص) از طائف و قیام برای القاء خطبه یا در مدینه یا هنگامی که در بستر مرض خوابیده و اصحاب در بالینش فراهم بوده- یا مکرّر و در همۀ این موارد-) صدور یافته و اگر چه، بحسب طرق نقل و أسناد، در برخی از کلمات و حتّی در برخی از جملات آن اندک اختلافی به همرسیده لیکن در همۀ اینها کلمۀ «اهل بیت» و «عترت» آمده و با «ثقل اکبر» قرین و بحفظ و مراعات و متابعت از آن دو، توصیه و تأکید شده است و در این مفاد که «من در میان شما دو چیز نفیس به جا می گذارم: یکی قرآن و آن دیگر «عترت» و «اهل بیت» که اگر بدانها تمسّک بجویید هر گز گمراه نمی گردید» میان همۀ آنها اتفاق است.

ابن عبد ربّه فقیه مالکی اندلسی (احمد بن محمد بن عبد ربّه- متوفی به سال 328 ه. ق) در جزء چهارم از جلد دوم از کتاب «العقد الفرید»، در طی خطبۀ پیغمبر اکرم (ص) در حجّه الوداع این جمله را آورده است:

«..

فلا ترجعوا بعدی کفّارا یضرب بعضکم اعناق بعض فإنّی قد ترکت فیکم ما ان اخذتم به لن تضلّوا بعده: کتاب اللّٰه و اهل بیتی. الّا هل بلّغت؟ اللّٰهمّ فاشهد..»

شیخ سلیمان بلخی حنفی، در کتاب «ینابیع المودّه» (که به سال 1291 هجری قمری آن را به نام سلطان عبد العزیز خلیفۀ عثمانی نوشته و در قسطنطنیّه چاپ شده) این حدیث را از کتب معتبره و «صحاح» و «مسانید» مشهورۀ اهل سنّت، به طرقی متعدّد