ادوار فقه (شهابی) صفحه 723

- 3- شافعی 150- 204

ابو اسحاق که شافعی را در طبقۀ چهارم از فقیهان تابعی مکّه یاد کرده در ترجمه او بعد از این عنوان:

«محمّد بن ادریس بن العبّاس بن عثمان بن شافع بن السّائب بن عبید بن عبد یزید بن هاشم بن عبد المطّلب بن عبد مناف القرشی المطّلبی» چنین افاده کرده است:

«شافعی به سال یک صد و پنجاه (150) متولّد شده و در آخرین روز از ماه رجب از سال دویست و چهار (204) پس از 54 سال در گذشته است زعفرانی از پسر شافعی ابو عثمان، وفات پدرش را به سنّ پنجاه و هشت (58) سالگی نقل کرده است.

«شافعی، رحمه اللّٰه علیه، گفته است:

«مسلم بن خالد زنجی مرا دید و گفت: ای جوان از مردم کجایی؟ گفتم:

از مردم مکه. گفت: منزلت در مکّه کجا است؟ گفتم: شعب حنیف. گفت: از کدام قبیله هستی؟ گفتم: از فرزندان عبد مناف. گفت: به به خدا ترا در دنیا و آخرت شرف داده است» «باز شافعی گفته است:

«بر مالک در آمدم در حالی که کتاب «الموطّأ» را حفظ داشتم. مالک گفت:

کسی را حاضر کن که برای تو بخواند. گفتم: خودم می خوانم پس موطّأ را از حفظ بر او خواندم. مالک گفت: اگر کسی رستگار می گردد این جوانست.

«سفیان بن عیینه چون چیزی از تفسیر و افتاء بر او می آمد بسوی شافعی می نگریست و می گفت از این بپرسید.

«حمیدی گفته است: از مسلم بن خالد زنجی شنیدم که شافعی را می گفت:

یا ابا عبد اللّٰه فتوی بده

زیرا به خدا سوگند هنگام آنست که تو فتوی بدهی و این سخن