منابع فقه شیعه جلد 1-22 صفحه 293

991- 32204- (5) حسین بن ابی العلاء از امام صادق علیه السلام از پدرش از نیاکانش از امیر مؤمنان روایت می‌کند که فرمود: «ام ایمن نزد پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله آمد، در حالی که چیزی در گوشۀ چادرش بود. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله از وی پرسید: چه همراه داری، ای ام ایمن؟

او پاسخ داد: مراسم ازدواج فلان زن بود و چیزهایی را بر سر عروس می‌ریختند. من مقداری از آن‌ها را برداشتم. آن‌گاه ام ایمن گریست و گفت: ای رسول خدا صلی الله علیه و آله فاطمه را به ازدواج درآوردی و چیزی نثارش نکردی!

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: ای ام ایمن! چرا دروغ می‌گویی؟ هنگامی که فاطمه را به ازدواج علی علیه السلام در آوردم، همانا خداوند- تبارک و تعالی- به درختان بهشت دستور داد که از زیورها و حلّه‌ها و درّها و یاقوت‌ها و زمردها و حریرهای بهشت نثار آنان نماید، پس از آن به مقداری که نمی‌دانستند، برداشتند و به تحقیق، خداوند طوبی را در مهریۀ فاطمه بخشید و آن را در خانۀ علی علیه السلام قرار داد.»

992- 32205- (6) وهب از امام صادق علیه السلام از پدرش علیه السلام روایت می‌کند که امیر مؤمنان علیه السلام فرمود: «نثار کردن گردو و شیرینی، اشکال ندارد.»

مرحوم شیخ طوسی قدس سره می‌فرماید: «این حدیث جواز نثار کردن را می‌رساند و بر جواز برداشتن و ربودن آن دلالت نمی‌کند.»

در حدیث ابن مسلم از امام باقر علیه السلام یا امام صادق علیه السلام گذشت: «قمار باختن و ربودن، جایز نیست.»«1»

باب 37 حکم فروش زین‌ها، سلاح‌ها و غیر آنها به دشمنان دین

993- 32206- (1) ابوبکر حضرمی می‌گوید: «نزد امام صادق علیه السلام رفتیم. شخصی به امام علیه السلام گفت: نظرتان دربارۀ کسی که زین و وسایل آن را به شام صادر می‌کند، چیست؟

امام علیه السلام فرمود: اشکال ندارد! شما اکنون همانند یاران پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله هستید. شما در حال صلح بسر می‌برید، پس هر گاه میان شما جدایی و دشمنی ایجاد شود، صدور زین و اسلحه به آن‌ها بر شما حرام است.»

(1). 22/ 268 باب 23 باب‌های کسب‌های روا و ناروا، حدیث 52 (32069).