منابع فقه شیعه جلد 1-22 صفحه 36

2- اسد الغابة فی معرفة الصحابه؛

3- الکامل فی التاریخ؛

4- التاریخ الباهر فی الدوله الاتابکیة و ...

43- ابن حاجب (570- 646 ق)

ابوعمرو جمال الدین عثمان بن عمر. نحوی و فقیه مالکی.

خاندان وی از کردان، ساکن دونه قریه‌ای در همدان بودند و پدر وی مردی سپاهی و از حاجبان دستگاه امیر عزالدین موسک صلاحی بود و به همین خاطر وی را ابن حاجب گفتند و بر آن شهرت یافت.

ابن حاجب در استا- شهری در منطقۀ صعید مصر- زاده شد. وی در قاهره به فراگرفتن قرآن کریم پرداخت و سپس فقه مالکی آموخت.

استادانی که در نزدشان شاگردی کرد، از جمله: ابوالجود غیاث بن فارس لخمی، شاطبی، ابومنصور ابیاری، ابوالحسین بن جبیر، امام شاذلی و ... بودند.

ابن خلدون از وی، نه تنها به نحوی و فقیه ارجمند یاد می‌کند که وی را اصولی بزرگ می‌داند. از خاکجای او اطلاعی در دست نیست.

تألیفات وی:

1- الکافیة؛

2- الامالی النحویه؛

3- المختصر فی فروع/ جامع الامهات؛

4- منتهی السؤال و الامل فی علمی الاصول و الجدل و ...

44- سید علی بن طاووس (589- 664 ق)

سید رضی الدین علی بن موسی بن جعفر بن طاووس. فقیه نام‌آور، ادیب گرانقدر و شاعری چیره‌دست. از نوادگان امام حسن مجتبی و امام سجاد علیهما السلام.

وی در شهر حلّه زاده شد و در همانجا هم تحصیلات ابتدایی خود را گذراند.

موضوع تألیفات وی بیشتر در خصوص ادعیه و زیارات است. چندی نقابت علویان را پذیرفت تا بتواند به امور شیعیان بپردازد.