منابع فقه شیعه جلد 1-22 صفحه 89

باب 5 عدم جواز ترک دنیا که برای رسیدن آخرت است و عدم جواز ترک آخرت برای دنیا

141- 31355- (1) معصوم علیه السلام فرمود:

«از ما نیست هر کس دنیایش را برای آخرت خود و آخرتش را برای دنیای خود ترک گوید.»

142- 31356- (2) ابراهیم بن عبد الحمید از امام کاظم علیه السلام روایت می‌کند که لقمان به فرزندش فرمود: «ای پسرکم، دنیا دریایی است که نسل‌های فراوانی در آن غرق شده‌اند ....»

ای پسرکم، از دنیا به اندازۀ کفایت بردار و به گونه‌ای در آن وارد نشو که به آخرتت زیان زند و آن را ترک نکن تا سربار مردم شوی.»

143- 31357- (3) از امام کاظم علیه السلام روایت شده که فرمود:

«برای دنیایت کار کن که گویا زندگی جاودان داری و برای آخرتت آن‌گونه کار کن که گویا فردا مرگت فرا خواهد رسید.»

این حدیث از امام حسن مجتبی علیه السلام نیز روایت شده است.

144- 31358- (4) از امام باقر علیه السلام روایت شده که آن حضرت همواره می‌فرمود:

«دنیا چه خوب یاوری برای آخرت است.»

145- 31359- (5) حفص از امام صادق علیه السلام روایت می‌کند که عیسی علیه السلام فرمود:

«تهیۀ آنچه برای دنیا و آخرت لازم است، هر دو سخت و دشوار است. خرج دنیا به این دلیل است که تو دست به چیزی دراز نمی‌کنی مگر آن‌که تبهکاری پیش از تو بر آن دست انداخته است و تهیۀ خرج آخرت به این دلیل مشکل است، که تو یارانی نمی‌یابی که در این راه یاری‌ات کنند.»

این حدیث از امام کاظم علیه السلام نیز گزارش شده است.