منابع فقه شیعه جلد 1-22 صفحه 90

146- 31360- (6) پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود:

«به یقین، خداوند دنیا را با عمل اخروی می‌بخشد؛ ولی آخرت را با عمل دنیوی نمی‌بخشد.»

پیشتر گذشت آنچه بر عدم جواز تأخیر نماز از زمان خود برای کارهای دنیوی، دلالت می‌کرد.

«1» و نیز در باب 17 و 23 از همین ابواب و باب 18 از باب‌های آنچه برای تاجر مستحب است، متناسب با این موضوع خواهد آمد.

باب 6 دعا برای طلب روزی و امید به روزی بدون حساب و فهم آنچه روزی را می‌افزاید و آنچه فقر را ارث می‌گذارد

خداوند متعال می‌فرماید:

پروردگارا! این [سرزمین] را شهر امنی قرار ده و اهلش را از فرآورده‌ها روزی ده «2».

ای پروردگار ما! در دنیا به ما نیکی و در آخرت نیکی عطا کن و ما را از عذاب آتش حفظ کن «3».

عیسی فرزند مریم گفت: خدایا، پروردگار ما! بر ما غذایی از آسمان فرو فرست تا عیدی برای اول و آخر ما و نشانه‌ای از جانب تو باشد و ما را روزی ده که تو بهترین روزی دهندگانی «4».

پروردگارا، همانا من نسل خود را در بیابان بی‌کشت، نزد خانۀ محترم تو ساکن کردم.

پروردگارا! تا نماز را به پا دارند، پس قلب‌هایی از مردم را به آنان مشتاق کن و آنان را از فرآورده‌ها روزی ده، باشد که سپاس گزارند «5».

از نزد خدا روزی بجویید و او را پرستش کنید و برای وی سپاس گویید «6».

هر کس تقوای الهی پیشه کند، خداوند راه برون‌رفت برایش قرار می‌دهد و او را از جایی بی‌گمان روزی می‌دهد «7».

147- 31361- (1) در تفسیر آیۀ: پروردگارا، در دنیا به ما نیکی و در آخرت نیکی عطا کن،

(1). ج 4، باب 4 از باب‌های وجوب نماز و فضیلت آن.

(2). بقره 2/ 126.

(3). بقره 2/ 201.

(4). مائده 5/ 114.

(5). ابراهیم 14/ 37.

(6). عنکبوت 29/ 17.

(7). طلاق 65/ 3.