منابع فقه شیعه جلد 23 صفحه 416

باب 8 حکم تلف مال رهن

1368- (1) جمیل بن درّاج روایت می‌کند که امام صادق علیه السلام دربارۀ نابود و تلف شدن رهن فرمود: «تلف آن از مال رهن دهنده است و مرتهن مالش را از رهن گذارنده درخواست می‌کند.»

1369- (2) حلبی از امام صادق علیه السلام روایت می‌کند که دربارۀ وارد شدن خسارت به رهن و نابود شدن آن فرمود: «مرتهن از راهن مال رهن گرفته را درخواست می‌کند.»

1370- (3) حلبی از امام صادق علیه السلام روایت می‌کند که دربارۀ وارد شدن خسارت به رهن یا نابود شدن آن فرمود: «مرتهن از راهن مال رهن گرفته را مطالبه می‌کند.»

1371- (4) در کتاب دعائم الاسلام از امام صادق علیه السلام روایت می‌شود که فرمود: «هرگاه رهن نابود شود، از مال رهن گذارنده رفته است و بدهیِ وی به حال خود باقی است و اگر مرتهن بدون گواه و دلیل نابودی، رهن را ادعا کند و رهن گذارنده، او را تکذیب کند، ادعای تلف از سوی مرتهن بدون بیّنه پذیرفته نیست.»

1372- (5) ابان بن عثمان از امام صادق علیه السلام روایت می‌کند که دربارۀ تلف شدن رهن نزد مرتهن بدون دخالت وی فرمود: «حقش را از گرودهنده درخواست می‌کند و آن را می‌گیرد و اگر مرتهن آن را نابود کرده باشد، افزودۀ [بدهی یا رهن] میان آنها ردّ و بدل می‌شود.»

در سند دیگری، ابان این حدیث را با واسطه از امام صادق علیه السلام نقل می‌کند.