منابع فقه شیعه جلد 23 صفحه 427

فصل ششم: باب‌های حجر

باب 1 محجور بودن صغیر و سفیه و دیوانه

خداوند تعالی می‌فرماید:

اموال‌تان را که خداوند سامان‌بخش زندگی‌تان قرار داده است، در اختیار سفیهان قرار ندهید و از آن اموال، خوراک و پوشاک آنان را تامین کنید و به طور پسندیده با آنان سخن گویید. یتیمان را تا هنگام رسیدن به سن ازدواج بیازمایید؛ پس اگر احساس کردید که به مرحلۀ رشد رسیده‌اند، اموال‌شان را در اختیارشان قرار دهید. «1»

1400- (1) هشام بن سالم از امام صادق علیه السلام روایت می‌کند که فرمود: «پایان یتیمیِ یتیم احتلام است و آن مرحلۀ نیرومندی اوست. اگر محتلم شد و رشد و نیروی تشخیص در وی احساس نشد و سفیه و ناتوان بود، سرپرست او نباید مالش را در اختیارش بگذارد.»

1401- (2) در کتاب دعائم الاسلام روایت می‌شود که امام صادق علیه السلام دربارۀ سرپرست یتیم فرمود:

«هرگاه یتیم قرآن را فرا گرفت و محتلم شد و در او رشد و قدرت تشخیص احساس شد، سرپرستش مالش را در اختیار او می‌گذارد و اگر محتلم شد ولی عقل قابل اعتمادی نداشت، مالش در اختیار وی قرار داده نمی‌شود و از آن به طور پسندیده و متعارف، هزینه‌هایش پرداخت می‌شود.»

(1). نساء 4/ 6- 5.