منابع فقه شیعه جلد 23 صفحه 445

دیگر نزد تو می‌آیم و بدهی‌ات را می‌پردازم؛ در غیر این صورت هزار درهم بدون مدت و بدون قید و شرط به تو بدهکارم. آن‌گاه بر این مطلب گواه می‌گیرد. پس از مدتی گواهان را برای ادای شهادت فرا می‌خواند.

امام علیه السلام در پاسخ مرقوم فرمود: شایسته نیست شهادت دهند مگر به حق و برای طلبکار جز گرفتن حق جایز نیست، ان‌شاءالله.»

باب 11 حکم گرفتن درهم به‌جای دینار توسط حواله داده شده

1463- (1) محمد بن مسلم گوید: «از امام علیه السلام سؤال کردم: شخصی از دیگری دینار طلبکار است، پس شخص سومی را برای گرفتن دینار به او حواله می‌دهد. آیا حواله گیرنده می‌تواند به قیمت روز درهم بگیرد؟

امام علیه السلام فرمود: آری.»

این حدیث از داود بن سرحان نیز روایت شده است.

ارجاعات

گذشت:

در روایات باب چهل و یکم از باب‌های خرید و فروش، مطالبی هست که بر این بحث دلالت می‌کند.

باب 12 حکم عدم مراجعه حواله داده شده به حواله دهنده پس از حواله

1464- (1) ابو ایوب خزّاز از امام صادق علیه السلام سؤال کرد: «شخصی طلبکار خود را برای گرفتن طلبش به دیگری حواله می‌دهد. آیا حواله گیرنده می‌تواند به حواله دهنده مراجعه کند؟

امام علیه السلام فرمود: هرگز به او مراجعه نمی‌کند، مگر آن‌که بدهکار پیش از آن مفلس شده باشد.»

این حدیث از منصور بن حازم نیز روایت شده است.