منابع فقه شیعه جلد 23 صفحه 449

باب 2 فضیلت صلح و آشتی دادن میان مردم

خداوند تعالی می‌فرماید:

و هر کس چنین پندارد که از وصیت موصی به وارث او ستمی رفته است و به اصلاح آن بپردازد بر او گناهی نیست اگر چه به خطا رفته باشد؛ زیرا خداوند آمرزنده و مهربان است! «1»

و برای نیکی کردن و پرهیزگار نبودن و سازش ندادن مردم با یکدیگر به خداوند سوگند یاد نکنید و خداوند شنوا و آگاه است. «2»

و شوهران‌شان- در صورت تصمیم به سازش داشتن- به بازگرداندن آنها در این مدت سزاوارترند. «3»

و اگر زنی از ناسازگاری یا روی گردانی شوهرش بیمناک است، پس باکی نیست که آنان میان خود آشتی استواری برقرار کنند و سازگاری بهتر است و اگر سازش کنید و پرهیزگار باشید همانا خداوند بخشنده و مهربان است. «4»

موسی به برادر خود هارون گفت: تو اکنون جانشین من و پیشوای قوم باش و راه صلاح پیش‌گیر و پیرو تباهکاران مباش. «5»

از تو دربارۀ انفال سؤال می‌کنند، بگو: انفال متعلق به خدا و پیامبر است. پس از خدا پروا کنید و در میان خود صلح و آشتی برقرار کنید و از خدا و پیامبرش پیروی کنید، اگر مؤمن هستید. «6»

و از رفتار رؤسای مسرف و ستمگر پیروی نکنید که آن مردم در زمین همه‌گونه فساد می‌کنند و هیچ گونه به اصلاح مردم نمی‌پردازند. «7»

و در شهر قوم صالح نُه نفر از رؤسای قبیله بودند که دایم در زمین به فتنه و فساد برمی‌خواستند و هرگز قدمی به صلاح خلق برنمی‌داشتند. «8»

و اگر دو گروه از مؤمنان با یکدیگر جنگیدند، پس میان آنان آشتی برقرار کنید.

همانا مؤمنان برادر یکدیگرند پس میان برادران‌تان آشتی برقرار کنید و از خدا بترسید، باشد که مورد رحمت قرار گیرید. «9»

1474- (1) هشام بن سالم از امام صادق علیه السلام روایت می‌کند که فرمود: «آشتی دادن میان دو نفر را بیشتر از دو دینار صدقه دادن دوست می‌دارم.»

ابوحمزه ثمالی از امام صادق علیه السلام روایت می‌کند که امیر مؤمنان پیوسته می‌فرمود: «آشتی دادن میان دو نفر را بیشتر از دو دینار صدقه دادن دوست می‌دارم و پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: آشتی دادن مردم برتر از یک سال نماز و روزه است.»

(1). بقره 2/ 182.

(2). بقره 2/ 224.

(3). بقره 2/ 228.

(4). نساء 4/ 129- 128.

(5). اعراف 7/ 142.

(6). انفال 8/ 1.

(7). شعراء 26/ 152- 151.

(8). نمل 27/ 48.

(9). حجرات 49/ 10- 9.