منابع فقه شیعه جلد 23 صفحه 455

باب 6 حکم مصالحه با وارثان متوفی و طلبکاران موصی

1493- (1) عبدالرحمان بن حجاج و داود بن فرقد گویند: «از امام صادق علیه السلام سؤال کردیم: مقداری از مال یتیمان نزد شخصی هست و او نمی‌پردازد تا یتیمان می‌میرند. آن‌گاه نزد وارثان و وکلای آنان می‌رود و با آنان مصالحه می‌کند که بخشی از آن را بپردازد و از بخش دیگر آن بگذرند و او را نسبت به گذشته حلال کنند. آیا نسبت به آن بی‌حساب می‌شود؟

امام علیه السلام فرمود: آری.»

1494- (2) سهل گوید: «از امام رضا علیه السلام سؤال کردم: شخصی به مقداری بدهکاری وصیت می‌کند ولی پیوسته اشخاصی می‌آیند و ادعای طلبکاری از وی می‌کنند و برای ادعای خود، بیّنه اقامه می‌کنند یا سوگند می‌خورند. در این باره چه دستوری می‌دهید؟

امام علیه السلام فرمود: نظر من این است که بر آن مصالحه شود تا امانت هایش پرداخت شود.»

باب 7 جواز مصالحه بر آرد کردن گندم

1495- (1) حلبی گوید: «از امام صادق علیه السلام سؤال کردم: شخصی چند قفیز گندم را به آسیابان می‌دهد تا در برابر چند درهم آرد کند. وقتی آسیابان آنها را آرد می‌کند، درهم‌ها و یک قفیز آرد به وی می‌دهد و آن چیزی است که میان مردم، متداول و معروف است.

امام علیه السلام فرمود: اشکال ندارد، هرچند با او تعیین نرخ نکرده باشد.»