منابع فقه شیعه جلد 23 صفحه 517

1695- (2) در کتاب المقنع آمده است: «و بدان که هرکس خانه یا مزرعه یا زمینی را در اختیار دیگری قرار دهد و به مدت ده سال دربارۀ آن سخن نگوید و مطالبه نکند و به مشاجره و نزاع نپردازد، حقی نخواهد داشت.»

1696- (3) یونس با واسطه از شخصی از امام صادق علیه السلام روایت می‌کند که فرمود: «هرکس زمینی از او گرفته شود و به مدت سه سال آن را مطالبه نکند، پس از آن حقّ مطالبۀ آن را ندارد.»

1697- (4) در کتاب نهج البلاغه از امیر مؤمنان علیه السلام روایت می‌شود که فرمود: «حق، پایدار است هرچند روزهایی بر آن بگذرد و باطل، بدون کمک و یاری رها خواهد شد هرچند گروه‌هایی آن را یاری کنند.»

ارجاعات

گذشت:

در روایات باب پیشین، مناسب با این بحث هست؛ مراجعه کنید.

می‌آید:

و در باب بعدی، مناسب با این مقام خواهد آمد.

باب 3 حکم آباد کردن زمین مخروبه متعلق به دیگران

1698- (1) سلیمان بن خالد گوید: «از امام صادق علیه السلام سؤال کردم: شخصی وارد زمین خرابه‌ای می‌شود و آن را آمادۀ کشاورزی می‌کند؛ نهرهایش را جاری و آن را آباد و کشت می‌کند. چه چیزی به عهدۀ او است؟

امام علیه السلام فرمود: زکات.

گفتم: اگر صاحبش را بشناسد، [تکلیف او چیست]؟

امام علیه السلام فرمود: حقش را به وی می‌پردازد.»

1699- (2) محمد بن مسلم گوید: «از امام باقر علیه السلام سؤال کردم: شخصی زمین خرابۀ دیگری را آباد و نهرهایش را لای‌روبی می‌کند، آیا زکات بر او واجب است؟

امام علیه السلام فرمود: اگر صاحبش را می‌شناسد، حقش را به وی بپردازد.»

1700- (3) معاویة بن وهب از امام صادق علیه السلام روایت می‌کند که فرمود: «هرکس وارد زمینِ ویران بایری شود، آن‌گاه آن را آمادۀ کشت کند، جویبارهایش را روان سازد و آن را آباد کند، باید زکات بپردازد و اگر آن زمین پیش از او مال شخص دیگری بوده است که از آنجا مسافرت کرده و آن زمین را