منابع فقه شیعه جلد 23 صفحه 522

آب را برای پایین‌تری و کسی که در کنار او قرار دارد رها می‌کند و به همین صورت ادامه می‌یابد تا آبیاری باغ‌ها به پایان رسد و آب تمام شود.»

باب 7 حکم تغییر مسیر آب چشمه و حفر قنات نزدیک قنات دیگری

1719- (1) محمد بن حفص از شخصی روایت می‌کند که گفت: «از امام صادق علیه السلام سؤال کردم: چند چاه قنات نزدیک به هم در یک منطقه وجود دارد که هر یک از آنها متعلق به شخصی است. یکی از آنها تصمیم می‌گیرد که چاه قنات خود را به پایین‌تر از محل آن منتقل کند. برخی از چاه‌ها از این اقدام زیان می‌بینند و به برخی دیگر به دلیل سختی زمین، آسیبی وارد نمی‌شود.

امام علیه السلام فرمود: چاه‌هایی که در زمین سخت قرار دارند، به آنها زیان نمی‌رسد و آنهایی که در زمین سست و شنی قرار دارند زیان می‌بینند.

گفتم: اگر به همسایۀ خود پیشنهاد کند که او نیز محل چاهش را تغییر دهد تا فاصلۀ پیشین حفظ شود؟

امام علیه السلام فرمود: اگر هر دو راضی باشند، زیان ندارد.

و فرمود: میان دو چاه هزار ذرع- پانصد متر- باید فاصله باشد.»

1720- (2) محمد بن حسین (حسن) گوید: «به امام حسن عسکری علیه السلام نوشتم: شخصی در مزرعۀ خود قناتی دارد، شخص دیگری تصمیم می‌گیرد قنات دیگری به مزرعۀ خود جاری سازد. فاصلۀ میان آن دو چقدر باید باشد تا در زمین سخت یا نرم به یکدیگر زیان نزنند؟

امام علیه السلام در پاسخ مرقوم فرمود: به اندازه‌ای که به یکدیگر زیان نزنند- ان‌شاءالله.