منابع فقه شیعه جلد 23 صفحه 549

1806- (8) حفص بن غیاث از امام صادق علیه السلام روایت می‌کند که فرمود: «در میان بنی اسرائیل مرد تهیدستی بود که همسرش به او پافشاری می‌کرد که به دنبال روزی رود. آن مرد دربارۀ روزی در پیشگاه خدا دعا و گریه و زاری کرد. در خواب دید که کسی به او گفت: کدام یک از این دو را بیشتر دوست داری، دو درهم از حلال یا دو هزار درهم از حرام؟ مرد عابد پاسخ داد: دو درهم از حلال.

وقتی از خواب بیدار شد، دو درهم زیر سرش یافت. آنها را برداشت و با یکی از آنها یک ماهی خرید و به خانه آورد. وقتی همسرش او را دید، با قیافۀ نکوهشگر جلو آمد و سوگند یاد کرد که به آن ماهی دست نزند. آن مرد خود به تمیز کردن آن پرداخت. وقتی شکم ماهی را پاره کرد در درون آن دو درّ یافت که به چهل هزار درهم فروخت.»

1807- (9) در تفسیر منسوب به امام حسن عسکری علیه السلام آمده است: «در زمان پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله مردی یک ماهی خرید و در شکم آن چهار گوهر یافت. آن‌گاه آنها را نزد پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله آورد. از سوی دیگر، بازرگانان غریب از راه رسیدند و آنها را به چهارصد هزار درهم خریدند. آن مرد گفت: ای رسول خدا صلی الله علیه و آله! تجارت امروز من چه پربرکت بود!

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: این به خاطر احترام نهادن تو به محمد، رسول خدا صلی الله علیه و آله و احترام به علی علیه السلام برادر و جانشین رسول خدا صلی الله علیه و آله بود. این پیش‌پرداخت پاداش خدا به تو و سود کاری است که انجام داده بودی.»

باب 7 حکم گرفتن اموال کشتی‌های غرق شده از دریا

1808- (1) سکونی از امام صادق علیه السلام روایت می‌کند که فرمود: «امیر مؤمنان علیه السلام خیاط (یا صنعتگر)، رنگرز و زرگر را- به دلیل احتیاط بر کالای مردم- ضامن می‌کرد و از غرق شدن، آتش‌سوزی و رخدادهای غیراختیاری (یا حوادث غالب) آنها را ضامن نمی‌کرد، هرگاه کشتی و اجناس آن غرق می‌شد، آن‌گاه مردم به آن دست می‌یافتند، پس آنچه دریا به ساحل می‌انداخت، متعلق به اهل آن بود و آنان به آن سزاوارتر بودند و آنچه صاحبانش رها می‌کردند و مردم با فرو رفتن در دریا به دست می‌آوردند، متعلق به آنها بود.»