منابع فقه شیعه جلد 23 صفحه 550

1809- (2) شعیری گوید: «از امام صادق علیه السلام سؤال شد: یک کشتی در دریا می‌شکند و اجناس آن غرق می‌شود. برخی از آنها با غواصی و فرو رفتن در دریا به دست می‌آید و بعضی از آنها را دریا به بیرون می‌افکند.

امام علیه السلام فرمود: آنچه دریا خارج کند، متعلق به صاحبانش است. خداوند آن را بیرون آورده است ولی آنچه با فرورفتن در دریا خارج شود، متعلق به آن هاست و آنان به آن سزاوارترند.»

باب 8 جواز پیدا شدن چیزهایی که کسی به جستجویش نمی‌پردازد

1810- (1) حریز از امام صادق علیه السلام روایت می‌کند که فرمود: «یافتن عصا و چوب‌هایی که گوشۀ جوال می‌گذارند، میخ، ریسمان، پای‌بند شتر و مانند آن، اشکال ندارد و امام باقر علیه السلام فرمود: کسی به سراغ اینها نمی‌آید.»

بخش نخست این حدیث، از علی علیه السلام نیز روایت شده است.

1811- (2) عبدالرحمان بن ابی عبدالله گوید: «از امام صادق علیه السلام سؤال کردم: کفش، مشک کوچک و تازیانه را انسان در راه می‌یابد. آیا می‌تواند از آن استفاده کند؟

امام علیه السلام فرمود: به آنها دست نمی‌زند.»

این حدیث از داود بن ابی‌یزید نیز بدون ذکر تازیانه روایت شده است.

1812- (3) در کتاب فقه الرضا آمده است: «اگر مشک آب یا کفش یا تازیانه‌ای را یافتی، آن را بر ندار و اگر جوال دوز یا سوزن یا دوال و تسمه‌ای یافتی، آن را بردار و استفاده کن.»

ارجاعات

گذشت:

در روایات باب یکم مناسب با این بحث هست.