منابع فقه شیعه جلد 23 صفحه 563

ارجاعات

گذشت:

در روایات باب دوازدهم از باب‌های رهن، به آنچه مناسب با این باب است، مراجعه کنید.

باب 5 حکم امین قرار دادن خائن و تباه‌کننده مال و غیر معتمد

1851- (1) ابو حمزه از امام باقر علیه السلام روایت می‌کند که فرمود: «هرکس از بنده‌ای از بندگان خدا دروغی در گفتار یا خلف وعده‌ای یا خیانتی در امانت هنگام سپردن امانت به وی سراغ داشته باشد و سپس او را بر امانتی (یا بر امانت خدا) امین قرار دهد، بر خداوند شایسته است که او را در مورد آن گرفتار کند و سپس آن را برای وی جبران نکند و به وی پاداش ندهد.»

1852- (2) در کتاب غرر الحکم و درر الکلم روایت می‌شود که امیرمؤمنان علیه السلام فرمود: «سه چیز نابودکننده است: جرأت و جسارت بر حاکم، امین شمردن خیانتکاران و خوردن سم برای تجربه و آزمایش.»

1853- (3) و فرمود: «از نشانه‌های شکست، امین قرار دادن خیانتکاران است.»

1854- (4) زکریا بن ابراهیم با واسطه روایت می‌کند که امام باقر علیه السلام در ضمن حدیثی به امام صادق علیه السلام فرمود: «هرکس غیر امینی را امین قرار دهد، بر خداوند حجتی ندارد.»

1855- (5) محمد بن هارون جلّاب از امام موسی بن جعفر علیه السلام روایت می‌کند که فرمود: «هرگاه ظلم و جور بر حق غالب شد، جایز نیست که احدی به احدی گمان نیک برد تا آن‌که از وی نیکی مشاهده کند.»

1856- (6) عمرو بن ابی المقدام از امام صادق علیه السلام روایت می‌کند که فرمود: «برای من تفاوتی نمی‌کند که خیانتکاری را امین قرار دهم یا تباه کنندۀ اموال را.»

در کتاب جعفریات، از علی علیه السلام از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله این حدیث روایت می‌شود.