منابع فقه شیعه جلد 24 صفحه 11

رضا، امام جواد و امام هادی علیهم السلام نیز رسیده بود و روایات فراوانی از ائمه اطهار علیهم السلام نقل کرده است. شیخ طوسی وی را محدثی ثقه نامیده است. از جمله شاگردان وی می‌توان به محمد بن حسن صفار، سعد بن عبدالله، علی بن ابراهیم، داود بن کوره، احمد بن ادریس، محمد بن حسن بن ولید و ... اشاره کرد.

از تاریخ وفات وی دقیقاً اطلاعی در دست نیست لیکن ایشان در سال 274 ه. ق در قید حیات بوده‌اند.

از تألیفات وی:

1- النوادر

2- التوحید

3- فضل النبی

4- المتعه

5- الناسخ و المنسوخ

6- طب الکبیر

7- طب الصغیر

8- المکاسب

9- الاظله و ...

قرن چهارم

4- محمد بن مسعود عیاشی (؟- حدود 320 ق)

ابونصر محمد بن مسعود بن محمد بن عیاشی سلَمی سمرقندی کوفی معروف به عیاشی، از بزرگان فقهای شیعۀ امامیه و نظریه‌پردازان اندیشور اسلامی. یگانۀ روزگار خود در علوم گوناگون، فاضل، مفسر، محدث و ادیب بود.

وی در 260 ق به عراق وارد شد و در آغاز از اهل سنت بود اما با مطالعۀ دقیق بر فقه جعفری به تشیع روی آورد و از سرآمدان روزگار خود شد و تمام دارایی خود را صرف و وقف تشیع کرد.