منابع فقه شیعه جلد 24 صفحه 119

فصل بیستم: ابواب شُفعه

باب 1 مستحق شُفعه و مورد آن

221- (1) ابوالعباس بقباق از امام صادق علیه السلام روایت می‌کند که فرمود: «شُفعه فقط برای شریک است.»

این روایت از عبدالرحمان بن ابی عبداللّٰه نیز نقل شده است.

222- (2) در کتاب العوالی از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله روایت می‌شود که فرمود: «در هر خانه یا باغ مشترک حق شُفعه است، پس برای شریک، فروش آنها جایز نیست تا این‌که آن را بر شریکش عرضه کند. آن‌گاه اگر آن را فروخت شریکش به آن سزاوارتر است.»

223- (3) در همان کتاب روایت می‌شود که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: «فروختن مال مشترک جایز نیست تا این‌که از شریکش اجازه بگیرد، پس اگر بدون اجازه فروخت وی به آن سزاوارتر است.»

224- (4) در همان کتاب روایت می‌شود که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: «شریک حق شُفعه دارد و شُفعه در هر چیزی هست.»

225- (5) سکونی از امام صادق علیه السلام روایت می‌کند که فرمود: «یهودیان و مسیحیان حق شُفعه ندارند.

و فرمود: حق شُفعه فقط برای شریکی است که مال شراکتی را تقسیم نکرده است.

و از امیرمؤمنان علیه السلام روایت کرد که فرمود: وصیّ یتیم همانند پدر اوست، در صورت تمایل حق شُفعه او را می‌گیرد.

و فرمود: غایب حقّ شُفعه دارد.»