منابع فقه شیعه جلد 24 صفحه 165

باب 12 حکم صدقه دادن و بخشش زن بدون اجازه شوهر

380- (1) جمیل بن دراج باواسطه از امام علیه السلام روایت می‌کند که دربارۀ بخشش زن از مال خودش بدون اجازه شوهر فرمود: «چنین اختیاری ندارد.»

381- (2) جابر بن یزید جعفی از امام باقر علیه السلام روایت می‌کند که فرمود: «بر زنان اذان نیست ... و آزاد کردن برده و نیکوکاری برای زن از مال خودش بدون اجازه شوهرش جایز نیست.»

ارجاعات

می‌آید:

در روایت یکم از باب ششم از ابواب هبات فرموده امام علیه السلام که: «مرد آنچه را به همسرش بخشیده باز نمی‌گرداند و زن آنچه را به شوهرش بخشیده باز نمی‌گرداند.»

در روایت چهل و دوم از باب یکم از ابواب وصیف فرموده امام علیه السلام که: «صاحب مال تازنده است، هر کاری که بخواهد می‌تواند با مالش انجام دهد، اگر بخواهد می‌بخشد و اگر بخواهد صدقه می‌دهد و اگر بخواهد آن را به حال خود رها می‌کند، تا مرگش فرا رسد.»

و در روایت یکم از باب یازدهم این گفته امام علیه السلام که: «انسان تا روح در بدن دارد به مالش سزاوارتر است.»

در روایت دوم فرموده معصوم علیه السلام که: «انسان تا روح در بدن دارد به مالش سزاوارتر است.»

و در روایت چهارم فرموده امام علیه السلام که: «صاحب مال تا روح در بدن دارد به مالش سزاوارتر است و هر کجا که بخواهد آن را مصرف می‌کند.»

و از عموم و اطلاق پاره‌ای از روایات آن باب- مثل آنچه ذکر کردیم- می‌توان جواز صدقه زن بدون اجازه شوهر را استفاده کرد.

و در روایت پنجم از باب نوزدهم این گفته که: «امامه بیماری سختی گرفت به طوری که زبانش بند آمد. در حالی که وی قدرت سخن گفتن نداشت امام حسن علیه السلام و امام حسین علیه السلام بر بالین وی آمدند و شروع کردند به وی بگویند: فلان برده و خانواده‌اش را آزاد کردی؟ فلان کار را انجام دادی؟ و امامه با حرکت سر سخنان آنان را تایید می‌کرد و به خوبی سخن نمی‌گفت و مغیره- شوهرش- از کارهای وی ناراحت بود با این حال امام حسن و امام حسین علیهما السلام تصرفات وی را صحیح دانستند.»

و در روایت هفتم این گفته که: «زن یا مردی هنگام مرگ زبانش بند آمده بود و یکی از بستگانش از وی سؤال می‌کرد: آیا فلان برده و فلان برده را آزاد کردی؟ آیا فلان مال را صدقه دادی؟ او نیز برخی از آنها را با سر تایید می‌کرد و برخی را منکر می‌شد. آیا این صحیح است؟