منابع فقه شیعه جلد 24 صفحه 167

فصل بیست و دوم: ابواب سُکنیٰ و حبس

باب 1 استحباب سکونت دادن به مؤمن

383- (1) معمر بن خلاد گوید: «امام موسی بن جعفر علیه السلام خانه‌ای خرید و به یکی از دوستدارانش دستور داد به آنجا نقل مکان کند و به وی فرمود: خانه‌ات کوچک است.

آن مرد گفت: پدرم این خانه را ساخته است.

امام علیه السلام فرمود: اگر پدرت احمق بود، آیا شایسته است (یا می‌خواهی) تو نیز مثل او باشی؟»

384- (2) در کتاب دعائم الاسلام از علی علیه السلام روایت می‌شود که فرمود: «صدقه و وقف دو نوع پس انداز است، پس آنها را برای روز خود ذخیره کنید».

ارجاعات

گذشت: در روایات باب هشتاد و هفتم از ابواب معاشرت مطالبی هست که به طور عموم با این بحث تناسب دارد.

و در روایت شصت و هشتم از باب نود و سوم این گفته که: «هرکس خانه‌ای دارد و مومنی نیازمند سکونت در آن است و او را از آن خانه باز دارد، خداوند عزیز و باشکوه می‌فرماید: «ای فرشتگانِ من، بنده‌ام از ساکن کردن بنده‌ام در خانه دنیا بخل ورزید به عزت و جلالم سوگند، هرگز او را در بهشت هایم ساکن نخواهم کرد.» سایر روایات آن باب و باب هشتم از ابواب وقوف را بنگر که با این بحث تناسب دارد.

می‌آید:

و در ابواب بعدی مطالبی خواهد آمد که بر این بحث دلالت می‌کند.