منابع فقه شیعه جلد 24 صفحه 171

396- (2) محمد بن قیس از امام باقر علیه السلام روایت می‌کند که فرمود: «امیرمؤمنان علیه السلام دربارۀ عُمری حکم کرد که آن برای کسی که آن را قرار داده است صحیح و لازم است. پس هرکس چیزی را تا زنده است عُمریٰ قرار دهد، پس از مرگش متعلق به وارثانش است.»

باب 4 بطلان سکنی و حبسِ بدونِ مدت با مرگ مالک

397- (1) عبدالرحمان خثعمی (جعفی) گوید: «من برای تقسیم میراثی که بخشی از آن حبس بود، نزد ابن ابی لیلی رفت و آمد می‌کردم و او مرا رد می‌کرد وقتی این ماجرا زیاد به طول انجامید نزد امام صادق علیه السلام در این‌باره شکایت کردم. امام صادق علیه السلام فرمود: آیا نمی‌داند که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به بازگرداندن مال حبس شده و میراث قرار دادن آن دستور داده است.

عبدالرحمان گوید: آن‌گاه نزد ابن ابی لیلی رفتم و او نیز مثل گذشته مرا ردّ کرد. به وی گفتم: من به جعفر بن محمد علیه السلام در این باره شکایت کردم و او این چنین فرمود. ابن ابی لیلی با شنیدن این جمله مرا سوگند داد که آیا امام صادق علیه السلام چنین گفته است؟ و من برای وی سوگند یاد کردم. آن‌گاه براساس آن حکم کرد.»

398- (2) عمر بن اذینه بصری گوید: «شخصی درآمد خانه‌اش را- بدون تعیین مدت- برای یکی از بستگانش قرار داده بود. پس از مرگش وارثان وی به همراه کسی که درآمد خانه برایش قرار داده شده بود نزد ابن ابی لیلی آمدند. من خود شاهد بودم که ابن ابی لیلی گفت: نظر من این است که درآمد آن خانه را به همان صورتی که صاحبش قرار داده است، رها کنم.

محمد بن مسلم که در مجلس حضور داشت، گفت: بدان که علی بن ابی‌طالب در همین مسجد بر خلاف تو حکم کرد.