منابع فقه شیعه جلد 24 صفحه 175

باب 3 حکم بخشیدن طلب به فرزند و سپس به بدهکار

405- (1) صفوان بن یحیی گوید: «از امام رضا علیه السلام سؤال کردم: شخصی از دیگری طلبکار بود و آن را به فرزندش بخشید. آن‌گاه بدهکار دربارۀ بدهی‌اش با وی صحبت کرد و او گفت: در دنیا و آخرت چیزی بدهکار نیستی و آن را به وی بخشید در حالی که پیش‌تر به فرزندش بخشیده بود.

امام علیه السلام فرمود: آری، آن را به فرزندش بخشید، سپس از او گرفت و به بدهکار بخشید.»

مرحوم شیخ طوسی قدس سره در کتاب الاستبصار، این روایت را در موردی حمل کرده است که فرزند بالغ باشد.

ارجاعات

می‌آید:

در روایات باب هفتم مناسب با این بحث خواهد آمد.

باب 4 جواز فرق گذاشتن میان همسران و فرزندان

406- (1) ابوبصیر گوید: «از امام صادق علیه السلام سؤال کردم: شخصی به برخی از فرزندانش چیزی می‌بخشد.

امام علیه السلام فرمود: اگر توانگر است اشکال ندارد و اگر تنگدست است این کار را نکند.»

407- (2) در کتاب دعائم الاسلام روایت می‌شود که از امام صادق علیه السلام سؤال شد: «شخصی در میان فرزندانش در بخشش و عطیه تفاوت می‌گذارد.

امام علیه السلام فرمود: در صورتی که سالم است اشکال ندارد، در مالش هرگونه که بخواهد تصرف می‌کند و اگر بیمار است و بر اثر آن بیماری بمیرد، جایز نیست.

و فرمود: هرگاه شخصی به فرزندش آنچه می‌خواهد ببخشد و میان آنان در بخشش فرق گذارد به شرط آن‌که آنچه را که بخشیده از ملک خود بیرون و به ملک کسی که به وی بخشیده داخل کند و سالم و جایز التصرف باشد، اشکالی در آن نیست. مالش متعلق به اوست در هر کجا که دوست داشته باشد مصرف می‌کند.

به تحقیق علی علیه السلام با فرزندش حسن علیه السلام این‌گونه رفتار کرد و امام حسین علیه السلام با فرزندش علی علیه السلام همین‌طور رفتار کرد. پدر من نیز چنین کرد و من نیز انجام دادم.»