منابع فقه شیعه جلد 24 صفحه 218

باب 11 «1» حکم تصرفات منجز در بیماری منجر به فوت

556- (1) ابراهیم بن ابی‌بکر بن ابی سمال اسدی (ازدی) با واسطه از امام صادق علیه السلام روایت می‌کند که فرمود: «تا روح در بدن انسان است، وی به مالش سزاوارتر است.»

557- (2) ابوشعیب محامل (محاملی یا محامد) از امام صادق علیه السلام روایت می‌کند که فرمود: «تا روح در بدن انسان است، از دیگران به مالش سزاوارتر است.»

558- (3) سماعه گوید: «به امام صادق علیه السلام گفتم: آیا انسان فرزنددار می‌تواند مالش را برای بستگانش قرار دهد؟

امام علیه السلام فرمود: آن مال اوست، تا پیش از مرگ هر کار که بخواهد با آن می‌کند.»

559- (4) عمار بن موسی از امام صادق علیه السلام روایت می‌کند که فرمود: «صاحب مال تا روح در بدن دارد، به مالش سزاوارتر است، در هر کجا که بخواهد مصرف می‌کند.»

560- (5) عمار ساباطی از امام صادق علیه السلام روایت می‌کند که ایشان دربارۀ شخصی که در بیماری مرگ بخشی از مالش را برای دیگری قرار داد فرمود: «در صورتی که آن را جدا کند جایز است.»

561- (6) سماعه گوید: «از امام صادق علیه السلام دربارۀ بخشش پدر به فرزندش سؤال کردم. امام علیه السلام فرمود:

در حال سلامتی آن مال اوست، هر کار که بخواهد با آن می‌کند، ولی در حال بیماری جایز نیست.»

مرحوم شیخ طوسی قدس سره می‌فرماید: «این روایت صریح در کراهت است نه حرمت.»

(1). ابواب 8- 10 به دلیل ارتباط با مباحث بردگان ترجمه نشد.