منابع فقه شیعه جلد 24 صفحه 231

«حتماً شهادت ما از شهادت آنها به حقیقت نزدیک‌تر است و ما از حق، تجاوز نمی‌کنیم که در این صورت حتماً از ستمگران خواهیم بود.»

آن‌گاه پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به خانواده تمیم داری فرمان داد آن گونه که به آنها دستور می‌دهد، سوگند یاد کنند. آنان نیز سوگند یاد کردند و پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله گردنبند و جام را از ابن بیدی و ابن ابی ماریه گرفت و به خانواده تمیم تحویل داد.

«این روش به این‌که شهادت را به طور صحیح ادا کنند یا از بازگشت سوگندهایی پس از سوگندهای‌شان بترسند، نزدیک‌تر است.»

این روایت در تفسیر قمی با تفاوت اندکی روایت شده است و در آن، نماز به نماز عصر تفسیر شده است.

همچنین اسماعیل بن جابر از امام صادق علیه السلام در بخشی از یک روایت بلند از امیرمؤمنان علیه السلام این روایت را با اندکی تفاوت نقل کرده است.

ارجاعات

گذشت: در روایات و آیات پیشین مناسب با این بحث هست؛ پس ملاحظه کنید.

باب 16 اثبات وصیت با شهادت یک نفر مسلمان راستگو

601- (1) اسحاق بن عمار گوید: «از امام صادق علیه السلام سؤال کردم: شخص بیماری تعدادی دینار از من طلبکار بود. آن‌گاه به من گفت: اگر من مُردم، بیست دینار به فلانی بپرداز و بقیه آنها را به برادرم (یا خواهرم) تحویل بده. او مُرد و من هنگام مرگش نزد وی حاضر نبودم. آن‌گاه شخص مسلمان راستگویی نزد من آمد و گفت: آن شخص به من دستور داده به تو بگویم: ده دینار از دینارهایی را که دستور داده بودم به برادرم بپردازی به مسلمانان صدقه بده.

و برادر میّت نمی‌دانست که میّت چیزی نزد من دارد.

امام علیه السلام فرمود: نظر من این است که ده دینار آن را صدقه دهی همان گونه که گفت.»

ارجاعات

می‌آید:

در روایت چهارم از باب چهل و پنجم این نوشته به امام علیه السلام که: «آنچه صاحبش در زمان حیات خود به وی پاداش داده پسندیده و متعلق به اوست و شهادت مرد و زن و برده دربارۀ آن پذیرفته است- در صورتی که مورد اتهام نباشند.»