منابع فقه شیعه جلد 24 صفحه 266

مرحوم شیخ طوسی قدس سره می‌فرماید: «این حکم مخصوص به همین مورد است و به موارد دیگر سرایت داده نمی‌شود؛ زیرا جایز نیست انسان را به دلیل سخن موصی و دستور وی از میراثی محروم کرد که او به خاطر نَسَب مشهوری استحقاق آن را دارد، در صورتی که نَسَب وی ثابت و آشکار باشد و ولادتش مشهور باشد.»

701- (2) سعد بن سعد گوید: «از امام رضا علیه السلام سؤال کردم: شخصی فرزندی دارد که آن را به خود منسوب می‌کرد، آن‌گاه او را از خود نفی و از میراث محرومش کرد و من وصی او هستم، چه کار کنم؟

امام علیه السلام فرمود: به دلیل اقرار وی در حضور مردم، فرزند برای او لازم است و وصیّ به دلیل چیزی که خود می‌داند، او را از میراث محرومش نمی‌کند.»

ارجاعات

می‌آید:

در روایت یازدهم از باب شصت و یکم مناسب با این بحث خواهد آمد.

باب 53 حکم پرداخت مال وصیت شده برای کعبه به زائران آن

ارجاعات

گذشت: در روایات باب نوزدهم از ابواب مشاعر مطالبی هست که بر این بحث دلالت می‌کند.

باب 54 حکم کافی نبودن مال وصیت شده برای عتق، حج و صدقه

702- (1) معاویة بن عمار گوید: «زنی از بستگان من ثلث مالش را به من وصیت کرد و دستور داد با آن