منابع فقه شیعه جلد 24 صفحه 272

باب 57 جواز وصیت مسلمان و ذمی برای ذمی

714- (1) ریّان بن شبیب گوید: «مارده برای گروهی از خادمان کلیساهای مسیحیان مالی را وصیت کرد.

مسلمانان گفتند: آن را در میان تهیدستان مسلمان از دوستانت تقسیم کن.

من از امام رضا علیه السلام سؤال کردم و گفتم: خواهرم برای گروهی از نصارا وصیتی کرده است و من دوست دارم آن را در میان دوستان مسلمانم مصرف کنم.

امام علیه السلام فرمود: همان گونه که وصیت کرده است به وصیت عمل کن. خداوند تبارک و تعالی می‌فرماید: «همانا گناه آن به عهدۀ تغییر دهندگان آن است.»

715- (2) محمد بن مسلم گوید: «از امام صادق علیه السلام دربارۀ شخصی سؤال کردم که مالش را برای صرف در راه خدا وصیت کرد. امام علیه السلام فرمود: به کسی بپرداز که برایش وصیت کرد، هرچند یهودی یا نصرانی باشد. خداوند می‌فرماید: «هرکس پس از شنیدن وصیت آن را تغییر دهد، همانا گناهش بر عهدۀ تغییردهندگان آن است.»

716- (3) حسین بن سعید از امام صادق علیه السلام روایت می‌کند که فرمود: «اگر شخصی به من وصیت کند که مالی را برای یهودی یا نصرانی مصرف کنم این کار را انجام خواهم داد. خداوند می‌فرماید: «هرکس پس از شنیدن وصیت آن را تغییر دهد، همانا گناهش بر عهدۀ تغییر دهندگان آن است.»

717- (4) ابو خدیجه از امام صادق علیه السلام روایت می‌کند که فرمود: «کافر از مسلمان ارث نمی‌برد ولی مسلمان می‌تواند از کافر ارث ببرد مگر آن‌که مسلمان چیزی را برای کافر وصیت کند.»

718- (5) احمد بن هلال از طریق نامه از امام هادی علیه السلام دربارۀ یهودی که هنگام مرگ برای هم کیشان خود وصیت کرد، سؤال کرد. امام علیه السلام در پاسخ مرقوم فرمود: «آن را به سوی من بفرست و مرا آگاه کن تا آن را در راه شایسته مصرف کنم انشاءالله».