منابع فقه شیعه جلد 24 صفحه 277

باب 61 حکم تغییر وصیت

خداوند تعالی می‌فرماید:

پس هرکس پس از شنیدن وصیت آن را تغییر دهد، همانا گناهش بر عهدۀ تغییر دهندگان آن است، قطعاً خداوند شنوایِ آگاه است.

پس هرکس از وصیت کننده‌ای بیم انحراف از حق یا گناه داشته باشد؛ آن‌گاه میان آنان آشتی دهد، گناهی بر او نیست، زیرا خداوند آمرزنده مهربان است. «1»

730- (1) محمد بن مسلم گوید: «از امام صادق علیه السلام دربارۀ شخصی سؤال کردم که مالش «2» را برای صرف در راه خدا وصیت کرد. امام علیه السلام فرمود: به کسی بپرداز که برایش وصیت کرده هرچند یهودی یا نصرانی باشد، زیرا خداوند تبارک و تعالی می‌فرماید: «پس هرکس پس از شنیدن وصیت آن را تغییر دهد، همانا گناهش برعهدۀ تغییردهندگان آن است.»

محمد بن مسلم این روایت را از امام باقر علیه السلام نیز نقل کرده است.

731- (2) در کتاب دعائم الاسلام از علی علیه السلام و امام باقر علیه السلام و امام صادق علیه السلام روایت می‌شود که فرمودند: «هرکس به چیزی وصیت کند در ثلث وی موثر است. پس اگر برای یهودی یا نصرانی یا چیز دیگری وصیت کند، در همان راه قرار داده می‌شود، به دلیل سخن خداوند تعالی که می‌فرماید:

«پس هرکس پس از شنیدن وصیت آن را تغییر دهد، همانا گناهش بر عهدۀ تغییردهندگان آن است.»

732- (3) علی بن مهزیار گوید: «امام جواد علیه السلام به جعفر و موسی نوشت: دستوری که دربارۀ شاهد گرفتن در مورد فلان کار به شما دادم سبب نجات شما در آخرت و عمل به وصیت پدر و مادرتان و نیکی

(1). بقره 2/ 181- 182.

(2). مقصود از مالش، یک‌سوم است که در اختیار میت است.