منابع فقه شیعه جلد 24 صفحه 282

ارجاعات

گذشت: در روایت ششم از باب سی و چهارم از ابواب مستحقان زکات فرموده امام علیه السلام که: «هرگاه موردی برای آن بیابد و به آن نپردازد، وی ضامن آن است ... و به همین گونه وصی نیز ضامن مالی است که به وی داده می‌شود، در صورتی که موردی را که مامور به پرداخت آن است بیابد ولی اگر آن را نیابد ضمانتی بر عهدۀ او نیست.»

و در روایت هفتم این گفته به امام علیه السلام که: «شخصی هزار درهم زکات مالش را به دیگری می‌دهد و او را وصی خود می‌کند. آن مال از وصی برده می‌شود.

امام علیه السلام فرمود: او ضامن است و به وارثان مراجعه نمی‌کند.»

و در روایت سوم از باب بیست و ششم از ابواب وصایا این گفته به امام علیه السلام که: «آنچه برای پرداخت بدهی وصیت کرده، دزدیده می‌شود. بدهی از چه کسی گرفته می‌شود از وارثان یا از وصی؟

امام علیه السلام فرمود: از وارثان گرفته نمی‌شود، بلکه وصی ضامن آن است.»

باب 63 حکم تجارت وصی با مال یتیم

747- (1) اسماعیل بن سعد اشعری گوید: «از امام رضا علیه السلام سؤال کردم: آیا وصی می‌تواند مال یتیم را عینه «1» دهد یا با آن تجارت کند. امام فرمود: اگر چنین کند، ضامن است.»

ارجاعات

گذشت: در روایات باب شصت و هفتم از ابواب کسب‌های روا و ناروا مطالبی هست که بر این روایت دلالت می‌کند.

باب 64 عدم جواز پرداخت مال یتیم پیش از رسیدن به مرحله بلوغ و رشد و لزوم پرداخت آن هنگام رشد

خداوند تعالی می‌فرماید:

اموال‌تان را که خداوند سامان بخش زندگی‌تان قرار داده است به سفیهان ندهید و خوراک و پوشاک آنان را از آن تامین کنید و با آنان به طور پسندیده سخن گویید و یتیمان را بیازمایید تا آن‌گاه که به سن ازدواج رسیدند، اگر در آنان رشد یافتید، اموال‌شان را به ایشان بپردازید و با اسراف و شتاب از بیم بزرگ شدن آنان، آنها را نخورید. «2»

(1). خرید جنسی به صورت نقد با پول یتیم و فروش آن با قیمت بیشتر به صورت نسیه به صاحب اولش- م.

(2). نساء 4/ 5- 6.