منابع فقه شیعه جلد 24 صفحه 304

فصل بیست و هفتم: ابواب ایْمان (سوگند)

باب 1 حکم تکلیفی سوگند راست و دروغ

خداوند تعالی می‌فرماید:

و خداوند را دستاویز سوگندهای‌تان قرار ندهید، تا بدین وسیله نیکوکاری و پرهیزگاری و سازش دادن میان مردم را رها کنید و خداوند شنوایِ آگاه است «1».

حتما کسانی که پیمان با خدا و سوگندهای‌شان را به بهای اندکی می‌فروشند، آنان در آخرت بهره‌ای ندارند و خداوند- روز قیامت- با آنان سخن نمی‌گوید و به ایشان نگاه نمی‌کند و آنها را پاک نمی‌گرداند و برای‌شان عذاب دردناکی است «2».

و مؤمنان می‌گویند: آیا اینان همان‌هایی هستند که با شدیدترین سوگندها به خدا قسم می‌خوردند، حتماً با شمایند؟ اعمال‌شان نابود شد و زیانکار گردیدند «3».

و با شدیدترین قسم‌ها به خداوند سوگند یاد می‌کنند که اگر نشانه‌ای برای‌شان آمد حتماً به آن ایمان می‌آورند، بگو: نشانه‌ها در اختیار خداست و شما چه می‌دانید که هنگام آمدن نشانه ایمان نمی‌آورند؟ «4»

چرا با گروهی- که سوگندهای‌شان را شکستند و در بیرون کردن پیامبر تلاش کردند- نبرد نمی‌کنید با این‌که آنان نخست با شما نبرد آغاز کردند؟ آیا از آنان می‌ترسید؟ ولی خداوند به ترسیدن از وی سزاوارتر است، اگر مؤمن باشید «5».

و با شدیدترین قسم‌ها به خداوند سوگند یاد کردند که خداوند مردگان را بر نمی‌انگیزد.

آری، آن وعدۀ ثابت و حقی است بر عهدۀ خداوند ولی بیشتر مردم نمی‌دانند «6».

(1). بقره 2/ 224.

(2). آل عمران 3/ 77.

(3). مائده 5/ 53.

(4). انعام 6/ 109.

(5). توبه 9/ 13.

(6). نحل 16/ 38.