منابع فقه شیعه جلد 24 صفحه 355

1010- (4) عبداللّٰه بن سنان گوید: «از امام علیه السلام سؤال کردم: شخصی می‌گوید: اگر مایع حلال یا حرامی نوشیدم همسرم مطلّقه یا بردگانم آزاد باشند.

امام علیه السلام فرمود: وی نباید به حرام نزدیک شود چه سوگند یاد کند یا نکند ولی حلال را ترک نکند، زیرا او حق ندارد آنچه را خداوند حلال کرده، حرام نماید. زیرا خداوند می‌فرماید: «ای مؤمنان، چیزهای پاکیزه‌ای را که خداوند برای‌تان حلال کرده است، حرام نکنید.» و دربارۀ سوگندش برای حلال، چیزی بر عهدۀ او نیست.»

1011- (5) در کتاب دعائم الاسلام از امام صادق علیه السلام روایت می‌شود که فرمود: «هرکس حلال را بر خود حرام کند، پس آن را انجام دهد؛ زیرا چیزی بر او نیست و اگر بر ترک آنچه خداوند حلال کرده است سوگند یاد کند، برای سوگندش کفّاره بپردازد و اگر خواست آن را انجام دهد و اگر بر انجام کار حرامی سوگند یاد کرد، آن را انجام ندهد و شکستن سوگند بر او نیست.»

ارجاعات

گذشت: در برخی از روایات باب یکم از ابواب مسافرت و بعضی از اشارات آن آنچه بر این دلالت می‌کند.

می‌آید:

و در روایات باب یکم از ابواب ازدواج و باب دوم از ابواب متعه مناسب با این بحث وجود دارد.

باب 20 حکم سوگند بر نخوردن شیر و گوشت یک بز

1012- (1) عیسی بن عطیه گوید: «به امام باقر علیه السلام گفتم: من سوگند یاد کردم که از شیر و گوشت بزم نخورم. آن‌گاه آن را فروختم ولی بچه‌های آن نزد من هستند.

امام علیه السلام فرمود: از شیر و گوشت آنها هم نخور؛ زیرا آنها از آن بز هستند.»