منابع فقه شیعه جلد 24 صفحه 357

ارجاعات

گذشت: در روایات باب هجدهم مناسب با این بحث هست.

می‌آید:

و در روایت یکم از باب دوم از ابواب صد مسکر مناسب آن خواهد آمد.

باب 22 حکم حرام کردن همسر و کنیز بر خود

خداوند تعالی می‌فرماید:

ای پیامبر! چرا حرام می‌کنی آنچه را که خداوند برایت حلال کرده است در حالی که خشنودی همسرانت را می‌جویی و خداوند آمرزندۀ مهربان است. خداوند گشودن سوگندهای‌تان را برای شما واجب کرده است و خدا سرپرست شماست و او دانایِ با حکمت است «1».

1016- (1) محمد بن مسلم گوید: «به امام صادق علیه السلام گفتم: شخصی به همسرش می‌گوید: تو بر من حرام هستی. امام علیه السلام فرمود: نه کفّاره بر اوست و نه طلاق.»

1017- (2) زراره گوید: «از امام باقر علیه السلام دربارۀ شخصی سؤال کردم که به همسرش می‌گوید: تو بر من حرام هستی.

امام علیه السلام فرمود: اگر بر او قدرت و تسلط داشتم سرش را به درد می‌آوردم و به او می‌گفتم: خداوند او را برایت حلال کرده است، پس چه چیز او را بر تو حرام کرده است. او جز دروغ چیزی نمی‌گوید و می‌پندارد، آنچه را که خداوند برایش حلال کرده، حرام است و نه طلاق بر عهدۀ اوست و نه کفّاره.

به امام علیه السلام گفتم: در این سخن خداوند عز و جل: «ای پیامبر! چرا حرام می‌کنی، آنچه را خداوند برایت حلال کرده است.» بر او کفّاره قرار داده است.

امام علیه السلام فرمود: پیامبراکرم صلی الله علیه و آله کنیزش- ماریه- را بر خود حرام کرده بوده و بر نزدیکی کردن با آن سوگند یاد کرده بود، از این رو تنها برای سوگند بر او کفّاره قرار داده شده و در حرام کردن قرار داده نشد.»

1018- (3) محمد بن قیس از امام باقر علیه السلام روایت می‌کند که فرمود: «خداوند عز و جل به پیامبرش گفت: «ای پیامبر! چرا حرام می‌کنی، آنچه را خداوند برایت حلال کرده است»، «به تحقیق خداوند گشودن سوگندهای‌تان را برای شما واجب کرده است» پس آن را سوگند قرار داد و پیامبر صلی الله علیه و آله کفّاره آن را پرداخت.

(1). تحریم 66/ 1 و 2.