منابع فقه شیعه جلد 24 صفحه 365

باب 29 حکم قسم دادن دیگران برای انجام کاری

1044- (1) حفص و تعداد دیگری از شیعیان روایت می‌کنند که از امام صادق علیه السلام سؤال شد: «شخصی برادرش را [بر انجام کاری] قسم می‌دهد.

امام فرمود: چیزی بر عهده او نیست، همانا قصدش احترام و اکرام به او بود.»

1045- (2) عبدالرحمان بن ابی عبداللّٰه گوید: «از امام صادق علیه السلام سؤال کردم: شخصی دیگری را قسم می‌دهد تا با او غذا بخورد، ولی وی غذا نمی‌خورد، آیا کفّاره بر عهدۀ اوست؟ امام علیه السلام فرمود: نه.»

این روایت از زراره و عبدالرحمان بن ابی عبداللّٰه نیز نقل شده است.

1046- (3) عبداللّٰه بن سنان با واسطه از امام سجاد علیه السلام روایت می‌کند که فرمود: «هرگاه انسان، برادرش را [بر انجام کاری] قسم دهد ولی او به سوگندش عمل نکند، بر عهدۀ قسم‌خورنده کفّاره سوگند است.»

مرحوم شیخ طوسی قدس سره در کتاب الاستبصار می‌فرماید: «توجیه این روایت به این است که آن را بر نوعی استحباب حمل کنیم.»

ارجاعات

گذشت: در روایت دهم از باب بیست و هفتم این گفته که: «شخصی دیگری را سوگند می‌دهد که با او غذا بخورد ولی او غذا نمی‌خورد، آیا در این باره کفّاره بر عهده اوست؟ و چه سوگندی کفّاره دارد؟

امام علیه السلام فرمود: کفّاره بر عهدۀ کسی است که بر ترک خرید و فروش کالایی سوگند یاد می‌کند ...»

می‌آید:

در روایت دهم از باب دویست و بیست و دوم از ابواب خوراکی‌ها این گفته که: «با دستش در کاسه خطی کشید و سپس گفت: تو را سوگند می‌دهم که تا پایین خط را بخوری.»

و در روایت یازدهم فرموده امام علیه السلام که: «وقتی برادرت به تو می‌گوید: بخور، بخور و او را مجبور نکن تا تو را سوگند دهد، زیرا او خواستار احترام به توست.»