منابع فقه شیعه جلد 24 صفحه 367

باب 32 حکم سوگند به کشتن فرزند

1049- (1) عبدالرحمان بن ابی عبداللّٰه گوید: «از امام صادق علیه السلام سؤال کردم: شخصی بر کشتن فرزندش سوگند یاد می‌کند. امام علیه السلام فرمود: آن، از گام‌های شیطان است.»

ارجاعات

می‌آید:

در باب ششم از ابواب نذر مناسب با این بحث خواهد آمد.

باب 33 حکم سوگند به ترک اصلاح میان مردم

خداوند تعالی می‌فرماید:

و خداوند را دستاویز سوگندهای‌تان قرار ندهید تا نیکوکاری، پرهیزگاری و سازش دادن میان مردم را ترک کنید و خداوند شنوای داناست «1».

1050- (1) اسحاق بن عمار در تفسیر آیه: «و خداوند را دستاویز سوگندهای‌تان قرار ندهید.» از امام صادق علیه السلام روایت می‌کند که فرمود: «آن، هنگامی است که برای برقراری صلح میان دو نفر فراخوانده شدی. نگو: من سوگند یاد کرده‌ام که انجام ندهم.»

1051- (2) زراره، حمران و محمد بن مسلم در تفسیر آیه: «و خداوند را دستاویز سوگندهای‌تان قرار ندهید.» از امام باقر علیه السلام و امام صادق علیه السلام روایت کرده‌اند که فرمودند: «آن، این است که شخصی میان دو نفر آشتی برقرار و [منشأ] گناه را از میان آنان برطرف می‌کند.»

1052- (3) ایوب از امام علیه السلام روایت می‌کند که فرمود: «به خدا سوگند نخورید، چه راست بگویید یا دروغ؛ زیرا خداوند می‌فرماید: «و خدا را دستاویز سوگندهای‌تان قرار ندهید.» فرمود: هنگامی که شخصی برای برقراری صلح و آشتی میان خود و دیگری از کسی کمک می‌خواهد نگوید: من سوگند خورده‌ام که انجام ندهم و این [معنای] سخن خداوند است: «و خدا را دستاویز سوگندهای‌تان قرار ندهید تا نیکوکاری و پرهیزگاری و آشتی دادن میان مردم را ترک کنید.»

(1). بقره 2/ 224.