منابع فقه شیعه جلد 24 صفحه 378

ارجاعات

گذشت: در باب هفتاد و چهارم از ابواب کسب‌های روا و ناروا مناسب با این بحث هست.

می‌آید:

و در باب بیست و چهارم از ابواب قضا مناسب با این بحث خواهد آمد.

باب 42 نخستین سوگند دروغ

1087- (1) علی بن محمد بن جهم گوید: «وقتی وارد مجلس مأمون شدم که امام رضا علیه السلام نیز در آنجا بود.

مأمون به امام علیه السلام گفت: ای فرزند رسول خدا صلی الله علیه و آله! آیا شما نمی‌گویید پیامبران، معصوم هستند؟

امام علیه السلام فرمود: آری.

مأمون گفت: پس معنای این سخن خداوند عز و جل چیست؟ «آدم پروردگارش را عصیان کرد، پس گمراه شد.»

امام علیه السلام فرمود: ... وقتی شیطان آنها را وسوسه کرد و گفت: پروردگارتان شما را از این درخت بازنداشت بلکه شما را نهی کرد که به درخت دیگری نزدیک شوید و از خوردن از این درخت شما را منع نکرد: «مگر آن‌که شما دو فرشته یا جاودانه باشید و برای آنان سوگند یاد کرد که من حتماً خیرخواه شما هستم.»

و پیش از آن آدم و حوا هرگز مشاهده نکرده بودند که کسی سوگند دروغ به خدا بخورد، «پس آنها را با نیرنگ فریفت.» آنان از روی اعتماد به سوگند خوردن شیطان به خدا از آن خوردند و این ماجرا پیش از پیامبری آدم بود ...»

1088- (2) مسعدة بن صدقه از امام صادق علیه السلام روایت می‌کند که در حدیثی که آن را به پیامبر صلی الله علیه و آله متصل می‌کند، آن حضرت فرمود: «وقتی موسی دربارۀ نماز به آسمان رفت، از خداوند درخواست کرد تا با پدرش- آدم- دیداری داشته باشد، خداوند نیز خواسته او را انجام داد. پس موسی به آدم گفت: ای آدم! تو کسی هستی که خداوند با دستش تو را آفرید و از روحش در تو دمید و فرشتگانش را در برابرت به سجده واداشت و بهشتش را برایت حلال کرد و در جوار خودش تو را ساکن کرد و رودررو با تو سخن گفت. سپس تو را از یک درخت بازداشت ولی تو صبر نکردی تا به این دلیل به زمین فرود