منابع فقه شیعه جلد 24 صفحه 402

باب 20 کراهت نذر و سوگند همیشگی

1157- (1) اسحاق بن عمار گوید: «به امام صادق علیه السلام گفتم: من برای سپاسگزاری از خدا دو رکعت نماز بر عهدۀ خود قرار دادم که در وطن و مسافرت به‌جا آورم. آیا آن را در مسافرت در روز به‌جا آورم؟

امام علیه السلام فرمود: آری. سپس فرمود: من واجب کردن را ناخوشایند دارم، این‌که شخصی بر خود واجب کند.

گفتم: من آن دو رکعت نماز را برای خدا بر عهدۀ خود قرار ندادم بلکه تنها بر عهدۀ خود قرار دادم که برای سپاسگزاری به‌جا آورم و آن را (برای خدا) بر خودم واجب نکردم. آیا می‌توانم هر وقت خواستم آن را ترک کنم؟

امام علیه السلام فرمود: آری.»

1158- (2) درست از شخصی که نامش را برد از معصوم علیه السلام روایت می‌کند که فرمود: «وقتی موسی نشسته بود ابلیس با کلاهی رنگارنگ نزد وی آمد ...

ابلیس گفت: ای موسی! با زن نامحرمی خلوت نکن، زیرا هیچ مردی با زن نامحرمی خلوت نمی‌کند مگر آن‌که من خودم شخصاً- نه یارانم- برای فریب او اقدام می‌کنم و بپرهیز از این‌که با خدا عهد و پیمانی ببندی، زیرا احدی با خدا پیمان نمی‌بندد مگر آن‌که من شخصاً- نه یارانم- همراه وی خواهم بود تا میان او و وفای به آن پیمان فاصله شوم.»

این روایت از سعدان بن مسلم از امام صادق علیه السلام از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نیز روایت شده است.

1159- (3) مسلم بن خالد از امام صادق علیه السلام از پدرش روایت می‌کند که دربارۀ این سخن خداوند عزیز و باشکوه: «به نذر وفا می‌کنند.» فرمود: «حسن و حسین علیهما السلام وقتی دو کودک کوچک بودند، بیمار شدند. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به همراه دو نفر از آنان عیادت کرد. یکی از آن دو نفر گفت: ای ابوالحسن! ای کاش برای دو فرزندت نذری می‌کردی تا خداوند آنها را شفا دهد. علی علیه السلام فرمود: سه روز برای سپاسگزاری از خداوند عز و جل روزه خواهم گرفت. فاطمه علیها السلام نیز همین مطلب را گفت و کودکان گفتند:

ما نیز سه روز روزه خواهیم گرفت.