منابع فقه شیعه جلد 24 صفحه 83

باب 27 جواز ضمانت بار کشتی از سوی ناخدا

120- (1) موسی بن بکر گوید: «از امام موسی بن جعفر علیه السلام سؤال کردم: شخصی از ناخدایی برای حمل حبوبات، کشتی اجاره می‌کند و با او شرط می‌کند که اگر چیزی از آن کاسته شد بر عهدۀ ناخداست.

امام علیه السلام فرمود: جایز است.

گفتم: گاهی مواد خوراکی زیاد می‌آید.

امام علیه السلام فرمود: آیا ملوان مدعی افزودن چیزی بر آن است؟

گفتم: نه.

امام علیه السلام فرمود: زیادی آن متعلق به صاحب مواد خوراکی است ولی کاهش آن- در صورت شرط- بر عهدۀ ناخداست.»

ارجاعات

گذشت: در باب پنجاه و دوم از ابواب خرید و فروش و باب ششم از ابواب خیار مطالبی در ارتباط با این بحث هست.

می‌آید:

در روایات باب بیست و نهم از ابواب اجاره مناسب با این بحث خواهد آمد.

باب 28 ضمانت حمامی

121- (1) غیاث بن ابراهیم از امام صادق علیه السلام از پدرش روایت می‌کند که فرمود: «امیرمؤمنان علیه السلام به یک حمام رفت و لباس‌های خود را نزد حمامی گذاشت، آن‌گاه لباس‌هایش گم شد ولی علی علیه السلام او را ضامن نکرد و فرمود: همانا او امین است.»

در کتاب من لا یحضره الفقیه این روایت بدون ذکر سند نقل شده است.

122- (2) اسحاق بن عمار از امام صادق علیه السلام از پدرش روایت می‌کند که امیرمؤمنان علیه السلام پیوسته می‌فرمود: «در لباس‌هایی که گم می‌شود، ضمانتی بر عهدۀ حمامی نیست زیرا او تنها برای حمام اجرت می‌گیرد و برای نگهداری از لباس‌ها اجرت نمی‌گیرد.»

این روایت از ابن مسکان نیز نقل شده است.