منابع فقه شیعه جلد 24 صفحه 96

باب 36 کیفیت استفاده از مغازه و خانه کرایه‌ای

174- (1) در کتاب دعائم الاسلام از امام صادق علیه السلام روایت می‌شود که فرمود: «کسی که خانه‌ای را کرایه کرده حق ندارد چیزی را داخل آن کند که به خانه همسایگان زیان بزند و اگر در قرارداد کرایه از کاری که در آن انجام می‌دهد نام نبرد، تا وقتی که زیان نزند صاحبش نمی‌تواند از کار او جلوگیری کند و مغازه نیز همین‌گونه است.»

ارجاعات

گذشت: در روایات باب هفتاد و هشتم از ابواب معاشرت و باب ده از ابواب احیای زمین‌های مرده مناسب با این بحث هست؛ ملاحظه کنید.

باب 37 حکم اختلاف میان مستأجر و موجر

175- (1) در کتاب دعائم الاسلام روایت می‌شود که از امام صادق علیه السلام دربارۀ اختلاف مستأجر و مؤجر بر سر اجاره قبل یا بعد از سکونت سؤال شد. امام علیه السلام فرمود: «سخن صاحبخانه پذیرفته می‌شود و هر دو سوگند می‌خورند و اجاره فسخ می‌شود.»

176- (2) در همان کتاب روایت می‌شود که از امام صادق علیه السلام سؤال شد: «شخصی در خانه فرد دیگری ساکن است. صاحبخانه می‌گوید: خانه را به او کرایه داده‌ام و شخص دیگر می‌گوید: به طور مجانی مرا ساکن کردی و هیچ‌یک از آنها بیّنه ندارند.

امام علیه السلام فرمود: سخن صاحبخانه همراه با سوگندش پذیرفته می‌شود و قیمت کرایه خانه برای وی ثابت می‌شود و اگر یکی از آنها بینه داشت، بیّنه مقدم است.

و فرمود: کرایه کردن ملک مشاع اشکال ندارد.»

177- (3) در همان کتاب روایت می‌شود که از امام صادق علیه السلام سؤال شد: «شخصی خانه‌ای را از دیگری کرایه می‌کند. مکتری مدّعی است که صاحبخانه دستور تعمیر خانه را به وی داده و او بر این اساس هزینه کرده و صاحبخانه منکر است. امام علیه السلام فرمود: بیّنه بر مدّعی است و صاحبخانه باید سوگند یاد کند و پس از آن مکتری می‌تواند آن را خراب کند (یا اجرت‌المثل دریافت کند).»