منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 106

131- 45377- (13) امام صادق علیه السلام فرمود: «در زمان حضرت داوود علیه السلام زنجیری بود که مردم برای قضاوت پیش او می‌رفتند. مردی جواهری نزد مردی به امانت نهاد. آن مرد امانت را انکار کرد. مرد اوّل او را پیش زنجیر برد. آن مرد به همراه مرد اوّل پیش زنجیر رفت در حالی که جواهر را در نیزه‌ای کرده بود و چون خواست که زنجیر را بگیرد، به مرد اوّل گفت: این نیزه را بگیر تا من زنجیر را بردارم. مرد اول نیزه را گرفت. آن گاه مرد دوم به زنجیر نزدیک شد، دست برد و آن را گرفت و زنجیر در دستش قرار گرفت. پس از آن خداوند متعال به داوود وحی کرد که در میان مردم بر پایۀ بیّنه‌ها حکم کن و آنان را به نام من همراه ساز که به من سوگند بخورند و زنجیر، دیگر برداشته شد.»

ارجاعات

گذشت

در روایات باب دوازده از ابواب رهن و باب چهار از ابواب ودیعه، چیزی که بر این مفاد دلالت دارد و در باب یکم از ابواب قضاء، مناسب این باب.

می‌آید:

در روایات ابواب بعدی و بسیاری از روایات ابواب شهادت، مفاهیمی است که بر این مفاد دلالت دارد.

باب 18 آوردن بیّنه برعهدۀ مدّعی و سوگند بر عهدۀ مدّعیٰ علیه

اشاره

132- 45378- (1) رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: «بیّنه بر مدّعی و سوگند بر مدّعیٰ‌علیه است.»

133- 45379- (2) برید بن معاویه گوید: «از امام صادق علیه السلام دربارۀ قسامه پرسیدم، حضرت فرمود: در همۀ حقوق، بیّنه بر مدّعی و سوگند بر مدّعیٰ‌علیه است مگر در خون؛ چرا که رسول خدا صلی الله علیه و آله هنگامی که خیبر بود، انصار مردی از خودشان را نیافتند. پس از آن، او را کشته پیدا کردند. انصار گفتند: فلان یهودی یار ما را کشته است. رسول خدا صلی الله علیه و آله به کسانی که در پی این قضیه بودند، فرمود: دو نفر عادل از غیر خودتان بیاورید (که شهادت دهد)، آن‌گاه او را به طور کامل قصاص کنید. انصار گفتند: ای رسول خدا، نزد ما دو شاهد از غیر خودمان نیست و ما خوش نداریم که بر چیزی که ندیده‌ایم سوگند یاد کنیم.

آن‌گاه رسول خدا صلی الله علیه و آله دیۀ مرد انصار را از نزد خویش پرداخت و فرمود: فقط خون‌های مسلمانان با