منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 109

141- 45387- (10) امام صادق علیه السلام فرمود: «حضرت داوود علیه السلام پیوسته دعا می‌کرد که خداوند دادرسی میان مردم را آن‌گونه که نزد خداوند حقّ است به او بیاموزد. خداوند به او وحی کرد که: ای داوود، مردم این را تحمل نمی‌کنند ولی من به‌زودی انجام خواهم داد.

پس از آن، دو نفر نزد او رفتند و یکی بر دیگری از داوود علیه السلام کمک خواست. حضرت داوود دستور داد به کسی که علیه او از داوود کمک خواسته شده بود، برخیزد و گردن آن کس را که کمک خواسته بود، بزند. او هم، چنین کرد. بنی‌اسرائیل آن را بزرگ شمردند و گفتند: مردی آمده از ظلم و ستم مردی شکایت می‌کند، داوود به ظالم دستور می‌دهد که گردن (مظلوم) را بزند!

حضرت داوود علیه السلام گفت: پروردگار من! مرا از این هلاکت نجات ده. امام صادق علیه السلام فرمود: خداوند به حضرت داوود علیه السلام وحی کرد که: ای داوود، تو از من خواستی که دادرسی‌ام را بین بندگانم آن‌گونه که نزد من حقّ است، بیاموزم. این کسی که از تو کمک خواست، پدر آن کسی را که علیه او کمک خواسته است، کشته است، من هم دستور دادم گردنش به عنوان قصاص در برابر پدرش زده شد و آن پدر، در باغستان چنانی زیر درخت چنانی مدفون است. برو و او را با نامش بخوان، او به تو جواب می‌دهد.

پس از آن از او بپرس. امام صادق علیه السلام فرمود: داوود در حالی که به شدت شاد شده بود که به مانندش شاد نشده بود، بیرون آمد و به بنی‌اسرائیل گفت: خداوند گشایش داد. او حرکت کرد و مردم هم به همراه او تا به درخت رسیدند. فریاد زد: ای فلانی! او گفت: لبیک ای پیامبر خدا! داوود گفت: چه کسی تو را کشته است؟ او گفت: فلان کس. بنی‌اسرائیل گفتند: ای پیامبر خدا، ما هم از او شنیدیم که می‌گوید؛ بنابراین ما هم چون او می‌گوییم. پس از آن خداوند متعال به داوود وحی کرد که: ای داوود، بندگان طاقت حکم را به آن‌گونه که نزد من است، ندارند. پس، از مدّعی، بیّنه بخواه و مدّعیٰ‌علیه را با نام من همراه ساز.»

ارجاعات

گذشت

در باب پیشین، چیزی که بر این دلالت دارد.

می‌آید:

در باب بعدی و باب پس از آن و باب بیست و یک و باب بیست و دو و باب بیست و سه و باب بیست و چهار و باب بیست و پنج و باب سی، مناسب این مفاد.

و در روایت ششم از همین باب، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «تنها بیّنه بر مدّعی است.»

و در روایت سوم از باب سی و سه، فرمودۀ رسول خدا صلی الله علیه و آله: «تنها میان‌تان با بیّنه و سوگندها قضاوت می‌کنم» و در روایت پنج از باب چهل، فرمودۀ رسول خدا صلی الله علیه و آله که: «بیّنه بر مدّعی و سوگند بر منکر است.»

و در روایات باب نهم از ابواب دعوی قتل، چیزی که بر این مفاد دلالت دارد.