منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 116

باب 24 حکم دعوی پس از سوگند

اشاره

158- 45404- (1) امام صادق علیه السلام فرمود: «اگر صاحب حقّ به سوگند کسی که حقّش را منکر است راضی شود و او را سوگند دهد و او سوگند بخورد که حقّی برای مدّعی بر او نیست، این سوگند، حقّ مدّعی را از بین می‌برد؛ بنابراین دیگر ادّعایی ندارد. به امام گفتم: گرچه علیه او بیّنۀ عادل باشد؟

حضرت فرمود: آری، گرچه پس از آن که او را به خدا سوگند داده است، پنجاه قسامه اقامه کند، حقّی برای او نیست و سوگند هر ادّعایی را که بر آن شخص دارد و آن شخص را بر آن سوگند داده است، باطل می‌سازد.»

159- 45405- (2) رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: «هر کس که برای شما بر حقّی به خدا سوگند خورد، او را تصدیق کنید و هر کس که از شما چیزی خواست و به خدا سوگندتان داد به او بدهید. سوگند، ادّعای مدّعی را از بین می‌برد و ادّعایی دیگر برای او نیست.»

160- 45406- (3) امام سجاد علیه السلام بیان داشت: «جز به خدا سوگند مخورید و هر کس که به خدا سوگند خورد، تصدیق می‌شود و هر کس که برایش به خدا سوگند خورند، بپذیرد و هر کس که برایش به خدا سوگند خورند و نپذیرد، ارزشی نزد خداوند عز و جل ندارد.»

161- 45407- (4) عبداللّه وضّاح گوید: «میان من و مردی از یهود، معامله‌ای بود. او هزار درهم به من خیانت کرد. او را نزد والی بردم. سوگندش دادم، سوگند خورد ولی من می‌دانستم که او سوگند دروغ خورده است. پس از آن ماجرا، برای او نزد من سودها و درهم‌های بسیار قرار گرفت. من خواستم که هزار درهمی را که نزد او داشتم و بر آنها سوگند خورد، تقاص کنم. به امام ابوالحسن علیه السلام نامه نوشتم و به ایشان گفتم که: من آن یهودی را سوگند دادم. او سوگند خورد ولی الان از او مالی در نزد من است. اگر شما به من دستور دهید که از او هزار درهمی را که بر آن سوگند خورده بردارم، چنین خواهم کرد.