منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 121

باب 29 استحباب تصدیق مدّعی توسط مدّعیٰ علیه

172- 45418- (1) حمّاد بن عثمان گوید: «در حالی که موسی‌بن عیسی در خانه‌ای که در مسعی داشت، مسعی [محل سعی صفا و مروه] را نگاه کرد که دید امام کاظم علیه السلام از سمت کوه مروه سوار بر استری می‌آید. به ابن هیاج مردی از همدان که به او وابسته بود، دستور داد تا به استر حضرت بچسبد و ادّعا کند که استر از آن اوست. او نزد امام آمد و لجام استر را گرفت و ادّعا کرد که استر از آنِ اوست. حضرت پایش را خم کرد و از استر پایین آمد و به غلامان خویش فرمود: زینش را بردارید و استر را به او بدهید. او گفت: زین هم مال من است. حضرت فرمود: دروغ می‌گویی. ما بیّنه داریم که زین، زین محمد بن علی است ولی استر را به تازگی خریده‌ایم و تو خود بهتر می‌دانی، آنچه را می‌گویی.»

باب 30 حکم تعارض دو بیّنه

اشاره

173- 45419- (1) ابوبصیر گوید: «از امام صادق علیه السلام دربارۀ مردی پرسیدم که: نزد قومی می‌آید و ادّعای خانه‌ای را دارد که در دست آنهاست و آن کس که خانه در دست اوست، بیّنه می‌آورد که خانه را از پدرش به ارث برده و او نمی‌داند که سابقۀ خانه چیست؟ حضرت فرمود: هر کدام که بیشتر بیّنه دارد، سوگند داده می‌شود و خانه به او تحویل می‌گردد.