منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 128

190- 45436- (18) اگر مردی علیه مردی ادّعای زمین یا حیوان یا غیر آن کند و بر آن، بیّنه اقامه سازد و آن کس که مورد دعوی در دست وی است، دو شاهد بیاورد و شاهدان در عدالت برابر باشند، حکم در آن این است که آن چیز از دست مالکش بیرون رود و به مدّعی سپرده شود؛ زیرا بیّنه بر مدّعی است. ولی اگر ملک در دست کسی نیست و دو طرف درگیر در مورد ملک با هم ادّعا کنند، پس هر کس که دو شاهد بر آن اقامه کنند، او سزاوارتر به آن است و اگر هر کدام از آن دو، دو شاهد اقامه کنند، در این صورت سزاوارترین این دو مدّعی همان است که شاهدانش تعدیل شوند [عادل باشند، محکوم به عدالت باشند] و اگر شاهدان در عدالت برابرند، پس آن که شاهدان بیشتری دارد، او به خدا سوگند یاد می‌کند و آن چیز به او تحویل داده می‌شود.» (این چنین پدرم در رساله‌ای که برای من نوشته، ذکر کرده است؛ مقنع).

191- 45437- (19) از جابر روایت شده که دو نفر دربارۀ چهارپا یا شتری نزد رسول خدا صلی الله علیه و آله نزاع کردند و هر کدام از آن دو، بیّنه اقامه کرد که او این چهارپا یا شتر را به دنیا آورده است. پس از آن، رسول خدا صلی الله علیه و آله حکم داد که این حیوان برای کسی است که در دست اوست.

ارجاعات

گذشت

بنگرید به باب ششم از ابواب مقدّمات؛ چرا که در آن روایتی است که از آن تقدیم گفتۀ عادل‌تر بر عادل و راستگوتر بر راستگو و با ورع‌تر بر با ورع و معتمدتر بر معتمد، استفاده می‌شود؛ مانند روایت یکم و دوم و پنجم و ششم.

می‌آید:

در باب بعدی و پایان آن، چیزی که دلالت دارد بر این که قرعه در هر مجهولی با عدالت‌ترین حکم است؛ ملاحظه کنید.

باب 31 حکم قرعه

اشاره

و تو در آن هنگام که قلم‌های خود را (برای قرعه‌کشی) به آب می‌افکندند تا کدام یک کفالت و سرپرستی مریم را عهده‌دار شوند و (نیز) به هنگامی که (دانشمندان بنی‌اسرائیل برای کسب افتخار سرپرستی او) با هم کشمکش داشتند، حضور نداشتی (و همۀ آنها از راه وحی به تو گفته شد).

«1» و با آنها قرعه افکند و (قرعه به نام او افتاد) مغلوب شد. «2»

(1). آل عمران 3/ 44.

(2). صافات 37/ 141.