منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 138

220- 45466- (2) امام حسن عسکری علیه السلام در تفسیرش از امیرالمؤمنین علیه السلام روایت کرده که حضرت فرمود:

«پیوسته رسول خدا میان مردم با بیّنه‌ها و سوگندها در ادّعاها، حکم می‌داد. دادخواست‌ها و ستم‌ها زیاد شد. حضرت فرمود: ای مردم، من بشرم و شما با هم نزاع می‌کنید و شاید بعضی از شما از بعضی بهتر استدلالش را بگوید و تنها من بر پایۀ آن‌گونه که از او می‌شنوم، حکم می‌دهم؛ بنابراین هر کس که من از حقّ برادرش چیزی برای او حکم کردم، آن را نگیرد که تنها من قطعه‌ای از آتش برای او جدا کرده‌ام.»

221- 45467- (3) پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: «تنها من بشری چون شمایم و شما نزد من نزاع می‌کنید و شاید بعضی از شما بهتر از بعضی دلیل خود را بیاورد. من هم به نفع او بر پایۀ آنچه از او شنیده‌ام، حکم می‌کنم؛ بنابراین هر کس که من چیزی از برادرش را برای او حکم دادم آن را نگیرد؛ چرا که تنها من قطعه‌ای از آتش برای او جدا می‌سازم.»

222- 45468- (4) امام باقر علیه السلام بیان داشت: «رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: هر کس که بر سوگند صبر [سوگند صبر سوگندی است که حکم بر آن متوقف می‌گردد تا شخص سوگند بخورد] سوگند بخورد و با سوگندش مال مرد مسلمانی را جداسازد، تنها پارۀ آتش گداخته‌ای را بریده است.»

223- 45469- (5) حسن بن علی بن فضّال گوید: «در نامۀ ابوالاسد به امام هادی علیه السلام خواندم و آن را با خطّ حضرت دیدم. از امام پرسیده بود: تفسیر فرمودۀ خداوند متعال که: اموال خود را میان خودتان به باطل نخورید، چیست؟ حضرت با خطّ خویش برایش نگاشته بود: منظور از حاکمان همان قاضیانند.

حسن بن علی بن فضّال گوید: پس از آن، امام زیر آن نوشته بود: آن این است که مرد می‌داند که ستمگر است ولی قاضی به نفع او حکم می‌دهد. این فرد در گرفتن آنچه به نفع او حکم داده شده است، اگر بداند که ستمگر است معذور نیست.»

ارجاعات

گذشت

در روایات باب یکم از ابواب غصب، روایتی است که ممکن است به آن بر این مطلب استدلال شود.

و در روایت سی و چهار از باب یکم از ابواب سوگندها، فرمودۀ رسول خدا صلی الله علیه و آله: «مردی نیست که با سوگندش مال مرد مسلمانی را جدا سازد مگر این که خداوند بهشت را بر او حرام و دوزخ را بر او واجب سازد. سئوال شد: ای رسول خدا، گرچه چیز کمی باشد؟ حضرت فرمود: گرچه مسواکی از چوب اراک باشد.»