منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 146

و در روایت هشتم، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «اگر قائم آل محمّد صلی الله علیه و آله قیام کند، مثل حکم داوود و سلیمان حکم می‌دهد و بیّنه نمی‌طلبد.»

و در روایت نهم، مانند آن.

و در روایت دهم، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «دنیا نمی‌رود تا آن که مردی از اهل بیت ما خروج کند. او به حکم آل داوود حکم می‌کند و بیّنه نمی‌خواهد.»

و در روایت یازدهم، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام: «زمانی که قائم آل محمّد صلی الله علیه و آله قیام کند، میان مردم به حکم داوود علیه السلام حکم می‌کند و بیّنه نمی‌خواهد. خداوند به او الهام می‌کند و او به علم خود حکم می‌دهد.»

و ملاحظه کنید سایر روایات باب را.

و در روایت یکم از باب سی و سوّم، فرمودۀ پیامبر خدا صلی الله علیه و آله که: «تنها من بر پایۀ بیّنه‌ها و سوگندها حکم می‌دهم.» و سایر روایات باب را ملاحظه کنید؛ چرا که در آن روایتی است که دلالت دارد بر این که قاضی باید بر پایۀ بیّنه و سوگندها حکم دهد.

و بعید نمی‌نماید که از این روایات بدست آید که قاضی نمی‌تواند به علمش حکم دهد و حکم را به علمش مستند سازد در جایی که بیّنۀ عادل برخلاف علم قاضی قائم است؛ چرا که قاضی مأمور است که برپایۀ بیّنه و سوگند حکم دهد.

و نیز برای این که امامان و پیامبر علیهم السلام با این که علم به واقع داشتند ولی حکم خویش را مستند به علم‌شان نکردند بلکه آنان می‌توانند در اظهار حقّ و آشکارسازی آن از راه‌های متعدد استفاده کنند تا حقّ آشکار گردد.

باب 38 جواز جداسازی شهود توسط قاضی

233- 45479- (1) امام صادق علیه السلام گوید: «دختری را که شهادت دادند زنا داده، نزد امیرالمؤمنین علیه السلام آوردند. قصۀ دختر این بود که: دختر یتیمی نزد مردی بود و آن مرد بسیار از خانواده‌اش دور می‌شد. این دخترک یتیم، بزرگ شد. همسر آن مرد ترسید که شوهرش با این دختر ازدواج کند؛ لذا زنانی را دعوت کرد تا دختر را بگیرند و آن زن با انگشتش بکارت دختر را برد و چون شوهرش آمد، دختر یتیم را متّهم به زنا کرد و از زنان همسایه‌اش که او را در این کار یاری داده بودند، بیّنه‌ای ساخت. این جریان پیش عمر رفت. او نفهمید که در این ماجرا چگونه حکم کند! سپس به مرد گفت: برو خدمت علی بن ابیطالب علیه السلام و ما را هم به نزد او ببر. همه آمدند و جریان را برای امیرالمؤمنین علیه السلام بازگو کردند.