منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 150

حضرت دستور داد او را بیرون آوردند و تا کعبه بردند. مردم از حضرت پرسیدند: سبب کشته شدن مهلع چیست؟ حضرت فرمود: اباسفیان و فرزندانش برای مهلع ضمانت دادند که او را به عنوان رشوه آزاد سازند و او را بر کشتن من تحریک کردند. او در راه برای من کمین کرد و پرید که مرا بکشد. سرش را زدم و شمشیرش را گرفتم و چون مکرشان باطل گشت، به دنبال این مکر دوّم با عمیر افتادند.

عمیر گفت: شهادت می‌دهم که جز اللّه خدایی نیست و محمّد رسول خداست.»

باب 39 استحباب جدا سازی اصحاب دعوی

235- 45481- (1) امام باقر علیه السلام فرمود: «امیرالمؤمنین علیه السلام به مسجد آمد. جوانی که گریه می‌کرد و گروهی دور او بودند و ساکتش می‌ساختند، با امام علیه السلام روبه‌رو شد. امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمود: چرا گریه می‌کنی؟ او گفت: ای امیرالمؤمنین، شریح حکمی دربارۀ من داده است که من نمی‌دانم چیست؟

این جمع با پدرم به سفر رفتند. اینان بازگشتند ولی پدرم نیامد. از اینان دربارۀ پدرم پرسیدم.

گفتند: مرده است. پرسیدم: مالش چه شد؟ گفتند: مالی را به جا نگذاشت. آنان را نزد شریح بردم.

سوگندشان دادم؛ با این که من می‌دانم که پدرم با مال بسیار برای سفر رفت. امیرالمؤمنین به آنان گفت: باز گردید. آنان همراه با جوان نزد شریح باز گشتند. امیرالمؤمنین فرمود: ای شریح، چگونه میان اینان دادرسی کردی؟

او گفت: ای امیرالمؤمنین، این جوان علیه این گروه ادّعا می‌کند که اینان به سفری همراه با پدر او رفتند و بازگشتند ولی پدرش بازنگشته است. من از اینان دربارۀ پدرش پرسیدم، گفتند: مرده است. باز دربارۀ مالش از اینان پرسیدم، گفتند: چیزی به جا نگذاشته است. به جوان گفتم: آیا بیّنه‌ای بر ادّعایت داری؟ او گفت: نه. سوگندشان دادم، همه سوگند خوردند.

امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: هیهات! ای شریح، آیا در چنین موردی این گونه حکم می‌دهی؟

گفت: ای امیرالمؤمنین، پس چگونه؟ امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: به خدا سوگند! دربارۀ اینان حکمی می‌دهم که پیش از من جز داوود پیامبر علیه السلام چنین حکمی نداده است. ای قنبر، محافظان ویژه را برایم احضار کن. قنبر آنان را خواست. حضرت با هر کدام از این گروه، فردی از محافظان ویژه را همراه ساخت. پس از آن امیرالمؤمنین علیه السلام نگاه به چهره‌های‌شان کرد و فرمود: چه می‌گویید؟